Wielu nastoletnich uczniów marzyło już o powrocie do szkoły, są jednak też tacy, którzy dobrze odnaleźli się w edukacji zdalnej, a dom stał się dla nich bezpieczną bańką komfortu. Część z nich to osoby introwertyczne, gorzej radzące sobie w grupie rywalizujących i ekstrawertycznych rówieśników. Warto wiedzieć, jak ułatwić im ponowne przystosowanie się do stacjonarnego trybu nauki.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2021/3
Dla wielu osób – nauczycieli, uczniów, rodziców – edukacja zdalna na dłuższą metę okazała się męcząca. Codzienne wielogodzinne zmagania ze sprzętem, niedostateczną prędkością internetu, własną i cudzą niekompetencją cyfrową i medialną, nieumiejętność, a czasami niemożność zadbania o równowagę pomiędzy pracą a odpoczynkiem spowodowały, że zatęskniliśmy za powrotem do szkolnych murów i spotkań twarzą w twarz.
Jednak najnowsze badania (https://centrumcyfrowe.pl/spoled/edukacja-zdalna-w-czasie-pandemii-2-edycja/;https://zdalnenauczanie.org/wp-content/uploads/2020/10/edukacja-zdalna.pdf) ujawniły też grupę uczniów, której edukacja zdalna bardzo odpowiada. Te osoby wcale nie tęsknią za szkołą sprzed pandemii, a nawet cieszą się, że nie muszą wstawać o świcie, bardzo dbać o swój wygląd, spotykać się z innymi w realu. Wystarcza im domowe zacisze, rzeczywistość wirtualna i realne kontakty tylko z najbliższymi. Być może w osobowości takich uczniów przeważają cechy introwertyczne utrudniające relacje międzyludzkie, ale kłopoty w funkcjonowaniu społecznym i psychicznym oraz niechęć do uczestniczenia w zajęciach szkolnych są charakterystyczne również dla dzieci nadpobudliwych ruchowo.
Chociaż nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę, dłuższa izolacja społeczna przynosi poważne skutki psychologiczne: znaczne obniżenie poczucia własnej wartości, niestabilny obraz siebie, skłonności depresyjne oraz brak wystarczających kompetencji społecznych. Szczególnie w tak wrażliwym okresie życia, jakim jest dzieciństwo i młodość, kiedy kontakty społeczne są potrzebne do prawidłowego rozwoju.