Coraz więcej szkół decyduje się na zawieranie z rodzicami swojego ucznia umów cywilnoprawnych. W niniejszym artykule przyjrzymy się charakterowi prawnemu takiej umowy, jej konsekwencjom oraz relacji do prawa oświatowego i innych przepisów.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2021/10
Dokument podpisywany przez dyrekcję i rodziców może nosić różne nazwy: umowa szkolna, porozumienie szkolne, umowa o nauczanie, umowa edukacyjna, umowa o świadczenie usług edukacyjnych. Nie ma to znaczenia i konsekwencji prawnych, ważny jest cel – uregulowanie relacji obu stron w zakresie: wnoszenia opłat, przyjmowania dziecka i skreślania z listy uczniów, obowiązków (szkoły i rodziców) związanych z kształceniem.
Zasadniczo praktyka zawierania takich umów nie jest niczym złym, bo pozwala stronom precyzyjnie określić zasady. Tym niemniej należy pamiętać, że nie każda szkoła może tak postąpić i nie wszystkie kwestie wolno regulować umową.
Choć nie ma przepisów bezpośrednio zakazujących publicznym placówkom oświatowym zawierania umów z rodzicami, rzadko to robią, gdyż zgodnie z Prawem oświatowym mają zapewniać bezpłatne nauczanie oraz przeprowadzać rekrutację wychowanków i uczniów w oparciu o zasadę powszechnej dostępności. Przy tak określonych zasadach działania, a także regułach zakładania przez jednostkę samorządu terytorialnego i finansowania z jej budżetu margines dla regulacji umownej jest dużo mniejszy niż w przypadku placówki niepublicznej.
