Moment ustanowienia pełnomocnika procesowego. Glosa do wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 20 października 2016 r., I ACa 468/16
Mateusz Kotowicz
adwokat
ORCID: 0000-0003-2763-4292
Moment ustanowienia pełnomocnika procesowego. Glosa do wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 20 października 2016 r., I ACa 468/16
Ustanowienie pełnomocnika wywiera wpływ na tok procesu. Jednym z jego aspektów jest zmiana sposobu dokonywania doręczeń (art. 132 § 1 k.p.c., art. 133 § 3 k.p.c.). Przedmiotem rozważań jest ustalenie momentu, w którym dochodzi do skutecznego ustanowienia pełnomocnika w konkretnej sprawie. Zdaniem autora warunkiem skuteczności czynności procesowej w postaci ustanowienia pełnomocnika jest wyłącznie przedłożenie dokumentu pełnomocnictwa do akt sprawy.
Słowa kluczowe: udzielenie pełnomocnictwa procesowego, ustanowienie pełnomocnika
Mateusz Kotowicz
advocate
ORCID: 0000-0003-2763-4292
The Moment of (Effective) Appointment of a Litigation Attorney. A Commentary on Judgment of the Court of Appeal in Krakow of 20 October 2016, I ACa 468/16
The appointment of a litigation attorney has an impact on a course of the proceedings. One of its aspects is change in the method of serving documents (Article 132(1) and Article 133(3) of the Code of Civil Procedure). The issue under consideration is determining the moment when a litigation attorney is effectively appointed in a specific case. In the author’s opinion, only the submission of a power of attorney document to be included in the case files is a condition for the effectiveness of the procedural action of appointing a litigation attorney.
Keywords: granting a power of (litigation) attorney, appointing an attorney
Bibliografia / References:
Berutowicz W., Postępowanie cywilne w zarysie, Warszawa 1974.
Broniewicz W., Marciniak A. [w:] W. Broniewicz, A. Marciniak, I. Kunicki, Postępowanie cywilne w zarysie, Warszawa 2016.
Dalka S., Czynności procesowe stron w procesie cywilnym, „Palestra” 1975/9.
Dolecki H., Postępowanie cywilne. Zarys wykładu, Warszawa 2015.
Draniewicz B., Nowelizacja KPC – wybrane wątpliwości praktyczne, „Monitor Prawniczy” 2013/16.
Fabian J., Pełnomocnictwo, Warszawa 1963.
Fierich F.X., Prawo procesowe cywilne. Rzecz o stronach i zastępcach, Kraków 1905.
Filipowski J., Adwokat w procesie cywilnym, Warszawa 1973.
Gapska E., Skutki prawne niezłożenia odpisu pełnomocnictwa dla strony przeciwnej, „Polski Proces Cywilny” 2013/1.
Gołąb S., O pełnomocnikach w procesie cywilnym, „Palestra” 1938/10.
Gudowski J. [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, t. 1, red. T. Ereciński, Warszawa 2016.
Gudowski J., Pełnomocnictwo procesowe na tle podziału prawa na prywatne i publiczne, „Polski Proces Cywilny” 2011/1.
Gutowski M., Umowa o zastępstwo procesowe, Warszawa 2009.
Janczewski S., Pełnomocnictwo procesowe w zespole adwokackim, „Palestra” 1968/4.
Jodłowski J. [w:] J. Jodłowski, Z. Resich, J. Lapierre, T. Misiuk-Jodłowska, Postępowanie cywilne, Warszawa 1996.
Knoppek K. [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, t. 1, red. H. Dolecki, T. Wiśniewski, Warszawa 2013.
Krzemiński Z. [w:] Kodeks postępowania cywilnego z komentarzem, t. 1, red. J. Jodłowski, K. Piasecki, Warszawa 1989.
Kulski R., Umowy procesowe w postępowaniu cywilnym, Warszawa 2006.
Łazarska A., Obowiązek dołączenia pełnomocnictwa w postępowaniu cywilnym – uwagi de lege lata i de lege ferenda, „Monitor Prawniczy” 2016/14.
Łochowski M. [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, t. 1, red. T. Szanciło, Warszawa 2019.
Machalski S., Pełnomocnictwo według kod. zob. a pełnomocnictwo według kodeksu postępowania cywilnego, „Przegląd Sądowy” 1935/11.
Malczyk M. [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, t. 1A, red. A. Góra-Błaszczykowska, Warszawa 2020.
Manowska M. [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, t. 1, red. M. Manowska, Warszawa 2015.
Markiewicz K., Podmiotowe i przedmiotowe granice pełnomocnictwa w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego, „Przegląd Sądowy” 2010/1.
Mądrzak H. [w:] H. Mądrzak, E. Marszałkowska-Krześ, Postępowanie cywilne, Warszawa 2003.
Misztal-Konecka J., O udziale w postępowaniu cywilnym osób, które doznają przeszkód faktycznych w osobistym dokonywaniu czynności procesowych, „Przegląd Sądowy” 2017/11–12.
Parafianowicz J. [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Postępowanie procesowe. Komentarz, red. O.M. Piaskowska, Warszawa 2020.
Piasecki K., Postępowanie sporne rozpoznawcze, Warszawa 2004.
Siedlecki W. [w:] W. Siedlecki, Z. Świeboda, Postępowanie cywilne. Zarys wykładu, Warszawa 2004.
Sobkowski J., Pełnomocnictwo procesowe. Jego istota, powstanie i wygaśnięcie, Poznań 1967.
Walasik M., Skuteczność pełnomocnictwa procesowego udzielonego przez osobę z zaburzeniami psychicznymi, „Monitor Prawniczy” 2015/23.
Waligórski M., Polskie prawo procesowe cywilne. Funkcja i struktura procesu, Warszawa 1947.
Widerski P., Adresat oświadczenia woli o udzieleniu pełnomocnictwa procesowego i wypowiedzeniu pełnomocnictwa procesowego – glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z 13.09.2017 r., IV CZ 50/17, „Glosa” 2019/3.
Witecki J., Glosa do orzeczenia Sądu Najwyższego z 7 czerwca 1949 r., KrC 241/49, „Państwo i Prawo” 1949/12.
Zieliński A., Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z 19 listopada 1998 r., III CZ 133/98, „Palestra” 1999/9–10.
dr Tomasz Czech
radca prawny
ORCID: 0000-0002-3284-4182
Tryb podważenia domniemania co do hipoteki wpisanej do księgi wieczystej. Glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 29 listopada 2019 r., I CSK 473/18
W glosowanym orzeczeniu przyjęto, że domniemanie prawne dotyczące hipoteki może zostać obalone jedynie w postępowaniu o uzgodnienie księgi wieczystej. Stanowisko to poddano w glosie krytyce. Jest ono sprzeczne z wynikami wykładni językowej oraz celowościowej przepisów. Prowadzi do rezultatów niezgodnych z postulatami ekonomii postępowania i koncentracji sporu. W rzeczywistości domniemanie może to być obalone w każdym postępowaniu, w którym istnienie lub zakres hipoteki ma znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. W szczególności obalenie domniemania jest dopuszczalne w procesie o zapłatę przeciwko właścicielowi nieruchomości odpowiadającemu z tytułu hipoteki.
Słowa kluczowe: hipoteka, domniemanie prawne, księgi wieczyste
dr Tomasz Czech
attorney at law
ORCID: 0000-0002-3284-4182
The Procedure of Challenging a Presumption in Relation to a Mortgage Entered into the Land and Mortgage Books. Commentary on Judgment of the Supreme Court – Civil Chamber of 29 November 2019, I CSK 473/18
The commented judgment assumes that the legal presumption concerning a mortgage can be challenged only in proceedings for the correction of land and mortgage books. This position is criticized in the commentary. It contradicts the results of linguistic and teleological interpretation of the regulations. It leads to consequences that are inconsistent with the postulates of economics of proceedings and concentration of the dispute. In fact, the presumption can be challenged in any proceedings in which the existence or scope of the mortgage is relevant to the result of the case. In particular, challenging the presumption is permitted in proceedings for payment against a landlord under the mortgage.
Keywords: mortgage, legal presumption, land and mortgage books
Bibliografia / References:
Czech T., Księgi wieczyste i hipoteka. Komentarz, Warszawa 2014.
Deneka M., Księgi wieczyste. Zasady materialnoprawne, Warszawa 2012.
Dominowska J., Zakres merytorycznego badania wniosku o wpis w postępowaniu wieczystoksięgowym, „Państwo i Prawo” 2007/5.
Gniewek E., Księgi wieczyste. Art. 1-582 KWU. Art. 6261-62613 KPC. Komentarz, Warszawa 2017.
Gniewek E. [w:] System Prawa Prywatnego, t. 3, Prawo rzeczowe, red. T. Dybowski, Warszawa 2013.
Gołębiowski K., O domniemaniach związanych z wpisami w księgach wieczystych, ich obalaniu oraz konstytutywnym charakterze wpisu (część I), „Przegląd Sądowy” 2014/10.
Gołębiowski K., O domniemaniach związanych z wpisami w księgach wieczystych, ich obalaniu oraz konstytutywnym charakterze wpisu (część II), „Przegląd Sądowy” 2014/11–12.
Heropolitańska I. [w:] I. Heropolitańska, A. Tułodziecka, K. Hryćków-Mycka, P. Kuglarz, Ustawa o księgach wieczystych i hipotece oraz przepisy związane. Komentarz, Warszawa 2017.
Ignatowicz J., Wasilkowski J. [w:] System prawa cywilnego. Prawo własności i inne prawa rzeczowe, t. II, red. J. Ignatowicz, Ossolineum 1977.
Jelonek-Jarco B., Obalenie domniemań z art. 3 ustawy o księgach wieczystych i hipotece [w:] Nie tylko hipoteka... Zeszyt jubileuszowy dedykowany profesorowi Jerzemu Pisulińskiemu, red. M. Kućka, K. Pałka, Warszawa 2015.
Jelonek-Jarco B. [w:] Ustawa o księgach wieczystych i hipotece. Postępowanie wieczystoksięgowe. Komentarz, red. J. Pisuliński, Warszawa 2014.
Kostecki S. … [w:] Komentarze Prawa Prywatnego, t. II, Kodeks cywilny. Komentarz, red. K. Osajda, Warszawa 2017.
Kuropatwiński J., Księgi wieczyste, t. I, Bydgoszcz 2013.
Menes A., Domniemania wynikające z wpisów do ksiąg wieczystych, „Rejent” 1994/5.
Pisuliński J. [w:] System Prawa Prywatnego, t. 4, Prawo rzeczowe, red. E. Gniewek, Warszawa 2012.
Przyborowski Ł. [w:] Ustawa o księgach wieczystych i hipotece. Postępowanie wieczystoksięgowe. Komentarz, red. J. Pisuliński, Warszawa 2014.
Rudnicki S., Ustawa o księgach wieczystych i hipotece. Przepisy o postępowaniu w sprawach wieczystoksięgowych. Komentarz, Warszawa 2010.
Szpunar A., Akcesoryjność hipoteki, „Państwo i Prawo” 1993/8.
Zaradkiewicz K., Domniemanie zgodności treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym a proces dotyczący prawa nieujawnionego bądź ujawnionego błędnie, „Palestra” 2005/3–4.
dr hab. Tomasz Justyński, LL.M.
profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
ORCID: 0000-0003-0270-4178
Zachowek dla wnuka. Glosa do uchwały Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 23 października 2019 r., III CZP 23/19
Glosowane orzeczenie, dotyczące prawa wnuka do zachowku, gdy bliższy krewny odrzucił spadek, budzi mieszane uczucia. Z jednej strony, wywody uzasadnienia można z grubsza podzielić. Sąd wskazał w nim i rozważył węzłowe problemy, od rozstrzygnięcia których zależy prawidłowe orzeczenie w sprawie. Z drugiej zaś strony, Sąd sformułował tezę, która budzi opór i nie może zasługiwać na aprobatę. Tak dalece odbiega ona od wywodów uzasadnienia i nie znajduje w nich oparcia.
Glosator wskazuje i obszernie argumentuje, że odrzucenie spadku przez osobę (krewnego zmarłego spadkodawcy), która spadkobiercą nie jest, nie rodzi skutków prawnych. W szczególności nie może ono oznaczać nabycia przez jej zstępnych prawa do dziedziczenia po zmarłym (lub prawa do domagania się zachowku po nim). Nie zachodzi tu bowiem sytuacja, w której działałaby fikcja prawna traktowania bliższego spadkobiercy ustawowego tak, jak gdyby nie dożył otwarcia spadku. Spadku odrzucić nie może bowiem ktoś, kto w konkretnym przypadku spadkobiercą nie jest.
W realiach rozstrzyganej sprawy oznacza to, że matka będąca spadkobierczynią ustawową pominiętą w testamencie miała jedynie prawo domagania się (lub niedomagania się) zachowku. Nie mogła natomiast niczego odrzucić, gdyż spadkobierczynią nigdy nie była. Wnuk zatem nie mógł uzyskać statusu „pominiętego spadkobiercy ustawowego”, a w rezultacie prawa do własnego zachowku.
Tezę należało zatem sformułować raczej w następujący sposób: „odrzucenie spadku przez osobę, której nie przysługuje status spadkobiercy po zmarłym, pozbawione jest znaczenia prawnego”. Myśl tę można, oczywiście, rozbudowywać i wzbogacać, a zatem wskazywać, że takie „odrzucenie” nie ma wpływu na prawo innych osób do dziedziczenia (w tym w szczególności dalszych zstępnych), a również, że w wyniku takiego nieskutecznego w swej istocie odrzucenia spadku nie powstaje po stronie tych dalszych zstępnych prawo do zachowku.
Słowa kluczowe: spadkowe prawo, odrzucenie spadku, prawo do zachowku dalszego spadkobiercy
dr hab. Tomasz Justyński, LL.M
associate professor of the Nicolaus Copernicus University in Toruń
ORCID: 0000-0003-0270-4178
Legitim for a Grandchild. Commentary on Resolution of the Supreme Court – Civil Chamber of 23 October 2019, III CZP 23/19
The commented judgment, which concerns a grandchild’s right to a legitim in a situation when a closer relative rejected the inheritance, evokes mixed feelings. On the one hand, one can basically share the argumentation used in the statement of reasons, where the Court named and considered the pivotal problems on solving which the correct judgment in the case depends. But on the other hand, the Court formulated a thesis that gives rise to objections and cannot be approved as one that is really far from the arguments contained in the statement of reasons and is not supported by them.
The commentator submits, providing extensive argumentation, that rejection of the inheritance by a person (the testator’ relative) who is not a beneficiary does not produce any legal effects. In particular, this cannot mean that said person’s offspring acquire the right to inherit after the testator (or the right to claim legitim after the testator). In this case, the legal fiction of treating the closer statutory successor as if he/she did not live until the opening of the inheritance does not apply, because a person who is not a beneficiary in the specific case cannot reject the inheritance.
Based on the facts of the decided case this means that the mother, being a heir at law who was neglected in the testament, only had the right to claim (or refrain from claiming) a legitim. She could not have rejected anything because she had never been a beneficiary, consequently the grandchild could not have obtained the status of a ‘neglected heir at law’, and with it the right to his own legitim.
The thesis should rather have been formulated as follows: ‘rejection of inheritance by a person who does not have the status of a heir at law of the deceased, has no legal significance’. Naturally, the idea can be elaborated on and enriched: it can be indicated that such ‘rejection’ does not affect other persons’ right to inheritance (including in particular further descendants) and also that as such an essentially ineffective rejection of inheritance does not create a right to legitim on the part of such further descendants.
Keywords: succession/inheritance law, rejection of inheritance, right to legitim of a further heir
Bibliografia / References:
Domagalski M., Kto będzie stratny na decyzji matki, „Rzeczpospolita” z 8.05.2019 r.
Domagalski M., Nierozważnie odrzucając schedę można skrzywdzić dziecko, „Rzeczpospolita” z 28.10.2019 r.
Jasiakiewicz T., Glosa do uchwały Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 17 marca 2017 r., III CZP 110/16, OSP 2018/9, poz. 86.
Jasiakiewicz T., Glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 16.06.2016 r., V CSK 625/15, OSP 2017/9, poz. 92.
Justyński T., Glosa do uchwały Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 17 marca 2017 r., III CZP 110/16, OSP 2018/11, poz. 109.
Justyński T., Glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 16.06.2016 r., V CSK 625/15, OSP 2017/2, poz. 14.
Justyński T., Glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 11.01.2013 r., V ACa 989/12, OSP 2017/11, poz. 112.
Justyński T., Nadużycie prawa do żądania zachowku (art. 5 k.c.) i „dziedziczenie” rodzinnego ogródka działkowego. Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 14 marca 2018 r., II CSK 276/17 „Krakowski Przegląd Notarialny” 2020/1.
Justyński T., Początek terminu do przyjęcia bądź odrzucenia spadku. Glosa do uchwały Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 19 października 2018 r. III CZP 36/18, OSP 2019/11, poz. 106.
Justyński T., Spadek to modny teraz temat, „Rzeczpospolita” z 30.01.2020 r. (dodatek: Prawo co dnia”, s. A16.
Justyński T., Uprzywilejowana wysokość zachowku w polskim prawie spadkowym (w świetle art. 991 k.c.) na tle współczesnych tendencji rozwojowych [w:] Prawo rodzinne i spadkowe wobec współczesnych zjawisk technologicznych i społecznych, red. J. Łukasiewicz, M. Załucki, Toruń 2018.
Justyński T., Zrzeczenie się zachowku. Glosa do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 lipca 2013 r., P 56/11, OSP 2019/3, poz. 23.
Księżak P., komentarz do art. 991, teza 29.1 [w:] Kodeks cywilny, red. K. Osajda, Legalis (dostęp 24.02.2020 r.).
Żaczkiewicz-Zborska K., Zachowek nie dla wnuka, gdy jego matka była wydziedziczona, Prawo.pl z 24.10.2019 r.
prof. dr hab. Leszek Wilk
Katedra Prawa, Wydział Prawa i Nauk Społecznych, Wyższa Szkoła Finansów i Prawa w Bielsku-Białej
ORCID: 0000-0002-9615-1262
dr hab. Anna Chorążewska
profesor Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach – Instytut Nauk Prawnych, Wydział Prawa i Administracji, Uniwersytet Śląski w Katowicach
ORCID: 0000-0003-2917-3119
Zakaz retroaktywnej kryminalizacji czy retroaktywnego zaostrzenia sankcji karnej po upływie terminu przedawnienia czynu jako standard demokratycznego państwa prawa i dyrektywa wykładni prawa. Glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 7 marca 2019 r., V KK 91/18
Udział autorski w przygotowaniu glosy po 50%.
Glosa rozpatruje zagadnienie instytucji przedawnienia karalności z perspektywy standardów państwa prawa. Mianowicie nastąpienie w przyszłości przedawnienia nie jest dla sprawcy czynu zabronionego rodzajem ekspektatywy (jego prawem). Ustawodawca może zatem przedłużyć termin przedawnienia, jeżeli ono jeszcze nie nastąpiło, zamieszczając w ustawie nowelizującej nakaz stosowania do czynów nieprzedawnionych nowych przepisów o przedawnieniu. Nie oznacza to jednak retroaktywnego działania całej nowelizacji, w tym retroaktywnego zaostrzenia sankcji karnych.
Podstawowy termin przedawnienia karalności może zostać przedłużony o tyle, o ile przed jego upływem dojdzie do skutecznego wszczęcia postępowania przeciwko sprawcy (in personam), co wymaga sporządzenia postanowienia o przedstawieniu zarzutów i niezwłocznego ogłoszenia go podejrzanemu oraz przesłuchania go, chyba że ogłoszenie i przesłuchanie nie jest możliwe z powodu ukrywania się podejrzanego lub jego nieobecności w kraju.
Zawieszenie biegu terminu przedawnienia podatku narażonego na uszczuplenie nie ma wpływu na przedłużenie terminu przedawnienia karalności przestępstwa skarbowego.
Słowa kluczowe: przestępstwa skarbowe, zobowiązania podatkowe, przedawnienie karalności, zawieszenie biegu terminu przedawnienia, zakaz retroaktywnej kryminalizacji, zakaz retroaktywnego zaostrzania sankcji karnej, wszczęcie postępowania karnego przeciwko osobie
prof. dr hab. Leszek Wilk
Department of Law, Faculty of Law and Social Sciences, Bielsko-Biała School of Finances and Law
ORCID: 0000-0002-9615-1262
dr hab. Anna Chorążewska
associate professor of the University of Silesia in Katowice – Institute of Law, Faculty of Law and Administration, University of Silesia in Katowice
ORCID: 0000-0003-2917-3119
Prohibition of Retroactive Criminalization or Retroactive Toughening of Criminal Sanctions after the Period of Limitation of an Offence Has Expired as a Rule of Law Standard and a Directive for Interpreting the Law. Commentary on Judgment of the Supreme Court – Criminal Chamber of 7 March 2019, V KK 91/18
Authors’ contribution to the commentary – 50% each.
This commentary examines the limitation of punishability by time from the point of view of standards of a state ruled by law. For the perpetrator of a prohibited act, the future limitation is not a sort of expectation (the perpetrator’s right). The law may then be amended to provide for a longer period of limitation, unless limitation has already occurred, while including in the amending act a provision ordering that new rules on limitation should apply to acts that are not yet subject to limitation. This, however, does not mean that the whole amending act will be retroactive, including a retroactive toughening of the criminal sanctions.
The basic period of limitation of punishability can be extended inasmuch as before its lapse proceedings against the perpetrator (in personam) are effectively initiated, which entails the requirement that a ruling listing the charges be prepared and the suspect be promptly notified of it and interviewed, unless it is impossible to notify and interview the suspect, because he/she is hiding or staying abroad.
Suspending the period of limitation of a tax that might become depleted does not result in extension of the period of limitation relating to the punishability of a fiscal offence.
Keywords: fiscal offences, tax liabilities, limitation of punishability, suspension of the period of limitation, prohibition of retroactive criminalization, prohibition of retroactive toughening of criminal sanctions, initiation of criminal proceedings against a person
Bibliografia / References:
Buchała K., Zoll A., Kodeks karny. Część ogólna, t. 1. Komentarz do art. 1–116 Kodeksu karnego, Kraków 1998.
Grzegorczyk T., Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Kraków 2005.
Marszał K., Proces karny, Katowice 1997.
Nowak T., Stachowiak S., Prawo karne procesowe. Dynamika postępowania, Bydgoszcz 2000.
Prusak F., Pociągnięcie podejrzanego do odpowiedzialności w procesie karnym, Warszawa 1973.
Stefański R.A., Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2001 r., III KKN 44/01, „Prokuratura i Prawo” 2002/5.
Wilk L., Chorążewska A., Przedawnienie karalności przestępstw skarbowych oraz zobowiązań podatkowych, „Prokuratura i Prawo” 2016/2.
Wilk L., Zagrodnik J., Kodeks karny skarbowy. Komentarz, Warszawa 2018.
dr Ariadna H. Ochnio
Instytut Nauk Prawnych, Polska Akademia Nauk
ORCID: 0000-0003-1957-6942
Autonomiczny sposób obliczania terminów oznaczonych w Kodeksie postępowania karnego w tygodniach, miesiącach lub latach. Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 13 listopada 2019 r. I KZP 9/19
W komentowanym postanowieniu Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że sposób obliczania terminów oznaczonych w tygodniach, miesiącach lub latach jest odrębny od sposobu obliczania terminów oznaczonych w dniach, dlatego reguła z art. 123 § 1 k.p.k. nie znajduje do nich zastosowania. Interpretacja przyjęta przez Sąd Najwyższy powinna znaleźć odzwierciedlenie w zmianie redakcji przepisów dotyczących obliczania terminów zawartych obecnie w obrębie art. 123 § 1–3 Kodeksu postępowania karnego oraz w sposobie pouczania uczestników postępowania o terminach oznaczonych w tygodniach, miesiącach lub latach.
Słowa kluczowe: postępowanie karne, terminy, zasady obliczania terminów oznaczonych w okresach kalendarzowych (tygodniach, miesiącach lub latach)
dr Ariadna H. Ochnio
Institute of Law Studies, Polish Academy of Sciences
ORCID: 0000-0003-1957-6942
Autonomous Manner of Calculating Time Limits Specified in the Code of Criminal Procedure in Weeks, Months or Years. Commentary on Decision of the Supreme Court - Criminal Chamber of 13 November 2019, I KZP 9/19
In the commented ruling, the Supreme Court expresses the view that the manner of calculating time limits specified in weeks, months or years is different from the manner of calculating time limits specified in days, therefore the rule laid down in Article 123(1) of the Code of Criminal Procedure does not apply to them. The interpretation adopted by the Supreme Court should be reflected in a change of the wording of provisions that concern the calculation of time limits, currently contained in Article 123(1)-(3) of the Code of Criminal Procedure and in the manner of informing the participants of proceedings about any time limits specified in weeks, months or years.
Keywords: criminal proceedings, time limits, principles of calculating time limits specified in calendar periods (weeks, months or years)
Bibliografia / References:
Cieślak M., Problem „zasady uczciwej gry” [w:] M. Cieślak, Dzieła wybrane, Polska procedura karna. Podstawowe założenia teoretyczne, red. S. Waltoś, t. II, Kraków 2011.
Gostyński Z, Obowiązek informowania uczestników postępowania o ich obowiązkach i uprawnieniach jako przejaw zasady uczciwego (rzetelnego) procesu [w:] Zasady procesu karnego wobec wyzwań współczesności. Księga ku czci Profesora Stanisława Waltosia, red. J. Czapska, A. Gaberle, A. Światłowski, A. Zoll, Warszawa 2000.
Grajewski J., Zasada rzetelnego procesu [w:] Prawo karne procesowe – część ogólna, red. J. Grajewski, Warszawa 2009.
Kaftal A., Glosa do uchwały SN z 19.03.1970 r., VI KZP 1/70, „Nowe Prawo” 1971/2.
Markiewicz T., Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 27 sierpnia 2015 r., sygn. III KK 238/15, „Prokuratura i Prawo” 2017/11.
Marszał K., Zasada rzetelnego procesu [w:] Proces karny, red. K. Marszał, Katowice 2005.
Szołucha S., Zasada prawa do informacji w procesie karnym [w:] Jawność procesu karnego, red. J. Skorupka, Warszawa 2012.
Bartosz Łukowiak
Uniwersytet Wrocławski
ORCID: 0000-0003-3993-2182
Skład sądu odwoławczego w postępowaniu w przedmiocie odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary. Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 26 kwietnia 2018 r., V KK 401/17
W glosowanym orzeczeniu Sąd Najwyższy wyraził pogląd, w myśl którego skład sądu odwoławczego powinien być wyznaczony w oparciu o przepis art. 449 § 2 k.p.k. również w postępowaniu w sprawie odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary. Ma to wynikać z faktu, iż w postępowaniu tym nie przewidziano etapu postępowania przygotowawczego oraz że rozpoznawane w nim sprawy cechują się mniejszym ciężarem gatunkowym, zbliżonym np. do spraw z oskarżenia prywatnego, do których wskazany przepis również wprost się nie odnosi, a mimo to jego zastosowanie w ich toku zaakceptowano w orzecznictwie. W tekście starano się wykazać błędność tego stanowiska, w tym zwłaszcza to, że postępowania w przedmiocie odpowiedzialności podmiotów zbiorowych nie cechują się wcale mniejszym ciężarem gatunkowym, a powód braku w nich etapu przygotowawczego wynika z innych względów. Podkreślono również, że na krytyczną ocenę tej tezy nie ma wpływu ani przeprowadzona ostatnio zmiana art. 449 § 2 k.p.k., ani też przygotowywany projekt nowej ustawy regulującej postępowanie w sprawach odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary.
Słowa kluczowe: odpowiedzialność podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary, skład sądu, postępowanie odwoławcze, środki zaskarżenia, Sąd Najwyższy, proces karny
Bartosz Łukowiak
University of Wroclaw
ORCID: 0000-0003-3993-2182
Composition of the Court Panel Hearing an Appeal in Proceedings Concerning Collective Subjects’ Liability for Acts Prohibited on Pain of Penalty. Commentary on Decision of the Supreme Court – Criminal Chamber of 26 April 2018, V KK 401/17
In the commented judgment, the Supreme Court expresses the view that the composition of the court panel hearing an appeal should be determined on the basis of Article 449(2) of the Code of Criminal Procedure, also in proceedings relating to collective entities’ liability for acts prohibited on pain of penalty. This should result from the fact that in these proceedings no stage of preparatory proceedings is envisaged and that the cases examined in these proceedings are of lesser gravity, resembling e.g. privately prosecuted cases, to which the aforementioned provision does not apply expressly, nevertheless its application in such cases has been accepted in case law. The paper attempts to demonstrate that this view is mistaken, including especially the fact that proceedings involving liability of collective entities are by no means of lesser gravity, while lack of the preparatory stage results from other reasons. It is also stressed that the critical assessment of this thesis is not affected by the recent amendment to Article 449(2) of the Code of Criminal Procedure or by the ongoing work on a new bill to regulate proceedings in cases of collective entities’ liability for acts prohibited on pain of penalty.
Keywords: liability of collective entities for acts prohibited on pain of penalty, composition of the court panel, appeal proceedings, means of appeal, Supreme Court, criminal procedure
Bibliografia / References:
Drajewicz D., Apelacja i zażalenie w świetle nowelizacji KPK, „Monitor Prawniczy” 2020/2.
Kala D. [w:] Komentarz do ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary, red. M. Filar, Toruń 2006.
Namysłowska-Gabrysiak B., Ustawa o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary. Komentarz, Kraków 2004.
Świecki D. [w:] Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom II. Art. 425–673, red. D. Świecki, Warszawa 2018.
Świecki D., Konstrukcja apelacji jako środka odwoławczego w procesie karnym, Warszawa 2018.
Zachuta A., Specyfika odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary, „Prokuratura i Prawo” 2003/11.
dr Beata Bury
sędzia Sądu Rejonowego w Rzeszowie, wykładowca Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury
ORCID: 0000-0002-7437-1117
Skład sądu w przypadku dochodzenia roszczeń uzupełniających w związku z rozwiązaniem stosunku pracy. Glosa do uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 października 2019 r., III PZP 5/19
Glosowana uchwała, mająca moc zasady prawnej, dotyczy składu sądu pracy w przypadku dochodzenia przez pracownika roszczeń odszkodowawczych (uzupełniających) na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego (ponad roszczenia przewidziane w Kodeksie pracy), co wymaga konfrontacji z regulacją art. 47 Kodeksu postępowania cywilnego. Powstaje pytanie, czy roszczenia te, oparte m.in. na art. 415 Kodeksu cywilnego, mieszczą się w katalogu roszczeń „o odszkodowanie w przypadku nieuzasadnionego lub naruszającego przepisy wypowiedzenia oraz rozwiązania stosunku pracy”, o którym mowa w art. 47 § 2 pkt 1 lit. a Kodeksu postępowania cywilnego.
Słowa kluczowe: rozwiązanie umowy o pracę, roszczenie, odszkodowanie, skład sądu, ławnicy
dr Beata Bury
District Court judge in Rzeszow, lecturer at the National School of Judiciary and Public Prosecution
ORCID: 0000-0002-7437-1117
Composition of the Adjudicating Panel in Case of Pursuing Supplementary Claims in Connection with Termination of Employment Relationship. Commentary on Resolution of a Panel of Seven Judges Panel of the Supreme Court – Labour Law and Social Security Chamber of 17 October 2019, III PZP 5/19
The commented resolution, which has the force of a legal principle, concerns the composition of the labor court in a case in which an employee claims (supplementary) compensation on the basis of the Civil Code (in addition to the claims provided for in the Labour Code), which requires confrontation with Article 47 of the Code of Civil Procedure. A question arises whether these claims, based, inter alia, on Article 415 of the Civil Code, are included in the catalogue of claims ‘for compensation in the event of unjustified or unlawful termination and dissolution of an employment relationship’, referred to in Article 47(2)(1)(a) of the Code of Civil Procedure.
Keywords: termination of employment contract, claim, compensation, composition of a court panel, lay judges
Bibliografia / References:
Baran K.W. ,Droga sądowa w sprawach z zakresu prawa pracy osób zatrudnionych w powszechnych jednostkach organizacyjnych prokuratury, „Prokuratura i Prawo” 1995/6.
Baran K.W., Procesowe prawo pracy, Kraków 2003.
Bury B., Wątpliwości wokół składu sądu pracy w sprawach o roszczenia związane z nawiązaniem i ustaniem stosunku pracy, „Radca Prawny. Zeszyty Naukowe” 2016/2 (7).
Bury B., Dopuszczalność dochodzenia przez pracownika roszczeń uzupełniających w przypadku rozwiązania umowy o pracę, „Radca Prawny. Zeszyty Naukowe” 2019/2 (19).
Bury B., Nawrocki M., Postępowanie sądowe w sprawach z zakresu prawa pracy, Kraków 2019.
Grzybowski T., Zmiana tekstu prawnego a zmiana normatywna (w świetle sądowej wykładni prawa), „Państwo i Prawo” 2010/4.
Gudowski J. [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I. Postępowanie rozpoznawcze, red. T. Ereciński, Warszawa 2016.
Kotliński T.J., O ustroju i organizacji sądów pracy – w osiemdziesiątą rocznicę ich powstania, „Palestra” 2008/3–4.
Mędrala M., Funkcja ochronna cywilnego postępowania sądowego w sprawach z zakresu prawa pracy, Warszawa 2011.
Musiała A., Glosa do uchwały SN z 3.08.2007 r., I PZP 7/07, „Przegląd Sądowy” 2009/2.
Musiała A., Glosa do wyroku TK z 27.11.2007 r., SK 18/05, „Państwo i Prawo” 2008/12.
Nawrocki M., Skład sądu w sprawach z zakresu prawa pracy po nowelizacji art. 47 k.p.c., „Monitor Prawa Pracy” 2009/2.
Nawrocki M., Glosa do uchwały SN z 20.03.2009 r., I PZP 8/08, „Polski Proces Cywilny” 2011/2.
Pisarczyk Ł., Odszkodowanie z tytułu wadliwego wypowiedzenia lub rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę, „Praca i Zabezpieczenie Społeczne” 2002/8.
Wengerek E., Zasada kolegialności w postępowaniu cywilnym, „Państwo i Prawo” 1959/3.
Więckowski R., Zmiany art. 47 Kodeksu postępowania cywilnego w składzie sądu w okresie od 1.7.1996 r. do 28.7.2007 r. w: Ewolucja polskiego postępowania cywilnego wobec przemian politycznych, społecznych i gospodarczych. Materiały konferencyjne Ogólnopolskiego Zjazdu Katedr Postępowania Cywilnego Szczecin-Niechorze 28-30.9.2007 r., red. H. Dolecki i K. Flaga-Gieruszyńska, Warszawa 2009.
Ziembiński Z., Logika praktyczna, Warszawa 1987.
dr Michał Szypniewski
adiunkt, Katedra Prawa Pracy, Wydział Prawa i Administracji, Uniwersytet Gdański
ORCID: 0000-0002-0823-0615
Zasada równego traktowania a doświadczenie zawodowe. Glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14 marca 2019 r., II PK 310/17
Glosowane orzeczenie koncentruje się na charakterze i podstawach odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy wobec pracownika z tytułu naruszenia zasady równego traktowania. Autor aprobuje pogląd Sądu Najwyższego, że zróżnicowanie wynagrodzenia pracowników o różnym stażu pracy zatrudnionych na takich samych stanowiskach pracy nie narusza zasady równego traktowania tylko wtedy, gdy dłuższe doświadczenie zawodowe korzystniej wynagradzanych pracowników przekłada się na większą wydajność oraz lepszą jakość wykonywanej przez nich pracy.
Słowa kluczowe: wynagrodzenie, równe traktowanie, ekwiwalencja świadczeń, doświadczenie zawodowe, staż pracy, wydajność pracownika, nierówne traktowanie
dr Michał Szypniewski
assistant professor, Chair of Labour Law, Faculty of Law and Administration, University of Gdańsk
ORCID: 0000-0002-0823-0615
Principle of Equal Treatment in the Context of Professional Experience. Commentary on Judgment of the Supreme Court – Labour Law and Social Security Chamber of 14 March 2019, II PK 310/17
The commented judgment of the Supreme Court focuses on the nature and basis of the employer’s liability in damages towards the employee for a violation of the principle of equal treatment. The author approves the Supreme Court’s view that diversifying the remunerations of employees with different length of service, employed in the same positions, does not violate the principle of equal treatment only if the longer professional experience of better-paid employees translates into greater efficiency and better quality of their work.
Keywords: remuneration, equal treatment, equivalence of performances, professional experience, length of service, employee productivity, unequal treatment
Bibliografia / References:
Armstrong M., Cummins A., Zarządzanie wynagrodzeniami. Zestaw narzędzi, Warszawa 2011.
Barzycka-Banaszczyk M., Dyskryminacja (nierówne traktowanie) w stosunkach cywilnoprawnych, „Praca i Zabezpieczenie Społeczne” 2019/1.
Borkowska S., Skuteczne strategie wynagrodzeń – tworzenie i zastosowanie, Warszawa 2012.
Borkowska S., Strategie wynagrodzeń, Kraków 2001.
Goździewicz G., Zieliński T. [w:] Kodeks pracy. Komentarz, red. L. Florek, Warszawa 2017.
Lewicka D., Zarządzanie kapitałem ludzkim a zaangażowanie pracowników, Warszawa 2019.
Liszcz T., Odpowiedzialność odszkodowawcza pracodawcy wobec pracownika – cz. 2, „Praca i Zabezpieczenie Społeczne” 2009/1.
Marciniak J., Optymalizacja zatrudnienia, wynagrodzeń i struktur organizacyjnych, Warszawa 2016.
Masłyk-Musiał E., Strategiczne zarządzanie zasobami ludzkimi, Warszawa 2011.
Oleksyn T., Zarządzanie zasobami ludzkimi w organizacji, Warszawa 2017.
Sobczyk A., Państwo zakładów pracy, Warszawa 2017.
Wronkowska S., Ziembiński Z., Zarys teorii prawa, Poznań 1999.
mgr Marzena Szuba
doktorantka w Katedrze Prawa Pracy i Polityki Społecznej, Wydział Prawa i Administracji, Uniwersytet Jagielloński
ORCID: 0000-0002-9728-0373
Charakter zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia. Glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 września 2019 r., III PK 96/18
Niniejsza glosa zawiera stanowisko aprobujące wobec orzeczenia Sądu Najwyższego, zgodnie z którym zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia przewidziane w art. 362 k.p. nie jest oświadczeniem woli, a stanowi czynność mieszczącą się w zakresie uprawnień kierowniczych pracodawcy. W ocenie autorki – podzielającej wywody przedstawione przez Sąd Najwyższy w glosowanym orzeczeniu – wydane przez pracodawcę polecenie z wymienionej regulacji nie nosi cech oświadczenia woli, stanowiąc odrębną czynność za zakresu prawa pracy, a tym samym do jego odwołania lub zmiany nie jest konieczne wyrażenie zgody przez pracownika.
Słowa kluczowe: stosunek pracy, zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy, pracownik, oświadczenie woli, polecenie
mgr Marzena Szuba
doctoral student at the Chair of Labour Law and Social Policy, Faculty of Law and Administration, Jagiellonian University in Krakow
ORCID: 0000-0002-9728-0373
The Nature of Relieving an Employee from the Obligation to Perform Work during the Notice Period. Commentary on Judgment of the Supreme Court – Labour Law and Social Security Chamber of 5 September 2019, III PK 96/18
This commentary expresses approval for the Supreme Court judgment, according to which relieving an employee from the obligation to work during the notice period, provided for in Article 362 of the Polish Labour Code, it is not a declaration of intent, but an action within the scope of managerial powers of the employer. In the opinion of the author – who shares the arguments presented by the Supreme Court in the commented judgment – an order issued by the employer under the said provision does not have the features of a declaration of intent, but constitutes a separate action within the scope of labor law, and thus its cancellation or modification does not require the employee’s consent.
Keywords: employment relationship, relief from the obligation to perform work, employee, declaration of intent, order
Bibliografia / References:
Baran K., Komentarz do art. 300 k.p. [w:] Kodeks Pracy. Komentarz, red. K. Baran, Warszawa 2014.
Jankowiak J., Pracodawcze prawo do wydania polecenia (wydawania poleceń) na tle koncepcji prywatnoprawnej czynności trwałej, „Państwo i Prawo” 2001/4.
Krąkowski L., Z problematyki nadużycia prawa w stosunkach prawa pracy, „Państwo i Prawo” 1969/12.
Jaśkowski K., komentarz do art. 362 k.p. [w:] K. Jaśkowski, E. Maniewska, Komentarz aktualizowany do kodeksu pracy, LEX 2020.
Maniewska E., komentarz do art. 100 k.p. [w:] K. Jaśkowski, E. Maniewska, Komentarz aktualizowany do kodeksu pracy, LEX 2020.
Seler R., Istota i funkcja nominacji, „Praca i Zabezpieczenie Społeczne” 1967/7.
Wąż P., Komentarz do art. 362 k.p. [w:] Kodeks pracy. Komentarz, red. J. Wratny, Warszawa 2020, Legalis (dostęp na: 15.03.2020 r.).
Witkowski J., Jednostronne zwolnienie pracownika z obowiązku świadczenia pracy w świetle art. 362KP, „Monitor Prawa Pracy” 2016/6.
Wojewoda M., komentarz do art. 60 k.c. [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna, red. P. Księżak, LEX 2014.
Wratny J., Kilka uwag w sprawie charakteru prawnego polecenia służbowego, „Państwo i Prawo” 1969/8.
dr hab. Krzysztof Stefański
profesor Uniwersytetu Łódzkiego
ORCID 0000-0001-6313-7387
Charakter czynności przygotowawczych w kontekście czasu pracy. Glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 sierpnia 2019 r., I PK 96/18
Autor glosy zgadza się z rozstrzygnięciem Sądu Najwyższego. Zauważa jednak brak głębszej refleksji na temat czynności przygotowawczych podejmowanych przez pracownika. Warta takiej refleksji wydaje się zwłaszcza kwestia możliwości zaliczenia takich czynności do czasu pracy. Autor dokonuje próby klasyfikacji takich czynności, wskazując, które z nich powinny zostać wliczone do czasu pracy pracownika.
Słowa kluczowe: definicja czasu pracy, czynności przygotowawcze, godziny nadliczbowe
dr hab. Krzysztof Stefański
associate professor of the University of Łodz
ORCID 0000-0001-6313-7387
The Nature of Preparatory Activities in the Context of Working Time. Commentary on Judgment of the Supreme Court – Labour Law and Social Security Chamber of 22 August 2019, I PK 96/18
The commentator agrees with the Supreme Court's decision. However, he notes lack of a more in-depth reflection on the preparatory activities taken by the employee. Particularly, the question of the possibility of such activities being included in the working time seems worth such a reflection. The author attempts to classify such activities by indicating which of them should be included in the employee's working time.
Keywords: working time definition, preparatory activities, overtime work
Bibliografia / References:
Pisarczyk Ł., komentarz do art. 151 [w:] Kodeks pracy. Komentarz, red. L. Florek, Warszawa 2017.
Sobczyk A., komentarz do art. 128 [w:] Kodeks pracy. Komentarz, red. A. Sobczyk, Warszawa 2015.
Sobczyk A., komentarz do art. 151 [w:] Kodeks pracy. Komentarz, red. A. Sobczyk, Warszawa 2015.
Stefański K., Czas pracy, Warszawa 2013.
mgr Kamil Majewski
doktorant, Instytut Nauk Prawnych, Wydział Prawa i Administracji, Uniwersytet Śląski w Katowicach
ORCID: 0000-0003-3775-2815
mgr Patrycja Majewska
absolwentka Wyższej Szkoły Humanitas w Sosnowcu
ORCID: 0000-0002-9264-1598
Udział autorski:
Kamil Majewski – 60%
Patrycja Majewska – 40%
Skutki prawne braku pouczenia w decyzji administracyjnej. Glosa do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 marca 2018 r., VIII SA/Wa 160/18
Glosa porusza przede wszystkim problematykę skutków braku pouczenia o przysługujących stronie środkach odwoławczych i prawie do zrzeczenia się odwołania (wraz z jego skutkami) w treści decyzji administracyjnej oraz właściwy tryb postępowania w tego rodzaju przypadkach, w tym dopuszczalność lub niedopuszczalność zastosowania poszczególnych instytucji. Autorzy dokonują analizy instytucji proceduralnych Kodeksu postępowania administracyjnego, które mają bezpośredni lub pośredni związek z tym zagadnieniem. Autorzy zapadłemu rozstrzygnięciu przyznają słuszność, lecz jednocześnie wskazują na elementy uzasadnienia wyroku, które nie znajdują oparcia w przepisach wspomnianego kodeksu.
Słowa kluczowe: postępowanie administracyjne, decyzja administracyjna, dopuszczalność odwołania, brak pouczenia co do prawa odwołania, warunki skuteczności wniesionego odwołania, przywrócenie terminu
mgr Kamil Majewski
doctoral student, Institute of Law Studies, Faculty of Law and Administration, University of Silesia in Katowice
ORCID: 0000-0003-3775-2815
mgr Patrycja Majewska
graduate of Humanitas University in Sosnowiec
ORCID: 0000-0002-9264-1598
Authors’ contributions:
Kamil Majewski – 60%
Patrycja Majewska – 40%
Legal Consequences of Failure to Provide Information in an Administrative Decision. Commentary of Judgment of the Provincial Administrative Court in Warsaw of 21 March 2018, VIII SA/Wa 160/18
This commentary covers the issue of the effects of failure to provide information about the means of appeal available to the party to the proceedings and the right to waive the appeal (with its consequences) in the contents of an administrative decision, as well as the appropriate course of action in such cases, including the admissibility or inadmissibility of using the various mechanisms. The authors analyse the procedural mechanisms provided for in the Code of Administrative Procedure that have a direct or indirect connection with this issue. The authors consider the commented decision correct, but at the same time point to the elements of the statement of reasons that are not supported by the provisions of the aforementioned Code.
Keywords: Code of Administrative Procedure, administrative decision, permissibility of appeal, failure to provide information about the right to appeal, conditions of effectiveness of an appeal, reinstatement of a deadline
Bibliografia / References:
Dyl M., komentarz do art. 110 [w:] Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, red. R. Hauser, M. Wierzbowski, Warszawa 2018.
Kędziora R., Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2017.
Matan A. [w:] Postępowanie administracyjne ogólne, G. Łaszczyca, Cz. Martysz, A. Matan, Warszawa 2003.
Łuczak K., Postępowanie administracyjne – decyzja – błędne pouczenie o przysługujących środkach prawnych – uprawnienia stron postępowania. Glosa do wyroku NSA z dnia 19 lipca 2019 r., I OSK 755/12, OSP 2013/6, poz. 58.
Majewski K., Trwałość decyzji administracyjnej na tle orzecznictwa sądowego [w:] Studia administracyjne i cywilne. Księga jubileuszowa dedykowana Profesorowi Stanisławowi Malarskiemu w 85. Rocznicę urodzin, red. D. Fleszer, A. Rogacka-Łukasik, Sosnowiec 2016.
dr hab. Jan Chmielewski
profesor Akademii Leona Koźmińskiego – Katedra Prawa Administracyjnego, Publicznego Gospodarczego i Handlowego Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie
ORCID: 0000-0001-5818-7339
Nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Glosa do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 marca 2019 r., I FSK 1007/16
W glosie podzielono pogląd, zgodnie z którym nowych okoliczności w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej nie stanowią twierdzenia osób przybierające formę zeznań czy wyjaśnień składanych w postępowaniu karnym skarbowym lub w postępowaniu karnym. Nie świadczą one o błędnie ustalonym stanie faktycznym w postępowaniu zwykłym, a przedstawiają jedynie wersję, która może, lecz nie musi okazać się zgodna ze stanem faktycznym.
Słowa kluczowe: postępowanie podatkowe, decyzja ostateczna, nowe dowody, zeznania lub wyjaśnienia złożone w postępowaniu karnym lub karnym skarbowym, wznowienie postępowania
dr hab. Jan Chmielewski
associate professor of the Kozminski University in Warsaw – Department of Administrative, Public Economic, and Commercial Law, Kozminski University in Warsaw
ORCID: 0000-0001-5818-7339
New Factual Circumstances or New Evidence within the Meaning of Article 240(1)(5) of the Tax Ordinance Act. Commentary on Judgment of the Supreme Administrative Court of 22 March 2019, I FSK 1007/16
The commentator shares the view that new circumstances within the meaning of Article 240(1)(5) of the Tax Ordinance Act do not include statements made by witnesses or the accused in fiscal penal proceedings or in criminal proceedings. They do not prove that the facts were determined erroneously in the ordinary proceedings, but just present the version that might - though not necessarily - turn out to be true.
Keywords: tax proceedings, final decision, new evidence, statements of the accused or witnesses made in criminal proceedings or fiscal penal proceedings, resumption of proceedings
Bibliografia / References:
Chojniak Ł., O zasadzie prawdy materialnej w procesie karnym w świetle Konstytucji RP, „Państwo i Prawo” 2013/9.
Kiełkowski T., Wznowienie postępowania administracyjnego [w:] Postępowanie administracyjne, red. T. Woś, Warszawa 2014.
dr hab. Adam Mariański
profesor Uniwersytetu Łódzkiego – Katedra Prawa Podatkowego, Wydział Prawa i Administracji, Uniwersytet Łódzki
ORCID 0000-0001-8690-9351
Charakter odpowiedzialności byłego wspólnika spółki osobowej. Glosa do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 października 2018 r., II FSK 2971/16
Wspólnik spółki cywilnej, jawnej oraz komplementariusz spółki komandytowej albo komandytowo-akcyjnej niebędący akcjonariuszem odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie ze spółką oraz pozostałymi wspólnikami za zaległości podatkowe spółki lub wspólników wynikające z działalności spółki. Solidarna odpowiedzialność oznacza, że istnieją co najmniej dwa podmioty ponoszące odpowiedzialność. W przypadku rozwiązania spółki osobowej wyłączną odpowiedzialność może ponosić tylko jeden były wspólnik.
Słowa kluczowe: postępowanie podatkowe, ordynacja podatkowa, odpowiedzialność podatkowa osób trzecich, spółka jawna
Słowa kluczowe: postępowanie podatkowe, ordynacja podatkowa, odpowiedzialność podatkowa osób trzecich, spółka jawna
dr hab. Adam Mariański
associate professor of the University of Lodz – Department of Tax Law, Faculty of Law and Administration, University of Lodz
ORCID 0000-0001-8690-9351
Character of Liability of the Former Partner of a Partnership. Commentary on Judgment of the Supreme Administrative Court of 19 October 2018, I FSK 2971/16
A partner in a civil-law, registered or professional partnership, the general partner of a limited partnership or a limited joint-stock partnership bears joint and several liability with all of his/her assets with the partnership and other partners for the tax arrears of the partnership or partners, resulting from the operation of the partnership. Joint and several liability means that there are at least two entities that are liable. If a partnership is dissolved, only one former partner can bear exclusive liability for arrears.
Keywords: tax proceedings, Tax Ordinance Act, third parties’ tax liability, registered partnership
Bibliografia / References:
Gintowt-Jankowicz M., Odpowiedzialność podatkowa członków rodziny podatnika i innych osób trzecich, Warszawa 1973.
Mariański A., Odpowiedzialność osób trzecich za zobowiązania podatkowe – podstawy i wyłączenia, Gdańsk 2004.
Mariański A., Odpowiedzialność za zobowiązania podatnika, płatnika, inkasenta w prawie polskim, Warszawa 1999.
Mariański A. (red.), Opodatkowanie spółek osobowych i ich wspólników, Warszawa 2018.
Mariański A., Skutki decyzji o umorzeniu zaległości podatkowej osoby trzeciej – polemika, „Przegląd Podatkowy” 2003/8.
Mariański A. (red.), Krajewska A., Nowak-Piechota A., Wilk M., Opodatkowanie działalności gospodarczej w Polsce, Warszawa 2016.
Mariański A., Karolak A., Odpowiedzialność członków zarządu za zobowiązania spółki z o.o. w świetle przepisów prawa handlowego i podatkowego, Warszawa 2006.
Olesińska A., Odpowiedzialność osób trzecich za zobowiązania podatkowe, Lublin 2000.
