Koniec biegu terminu zawitego do przyjęcia lub odrzucenia spadku a konstrukcja nadużycia prawa (art. 5 k.c.). Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r. II CSK 485/17
dr hab. Tomasz Justyński, LL.M.
profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
ORCID: 0000-0003-0270-4178
Koniec biegu terminu zawitego do przyjęcia lub odrzucenia spadku a konstrukcja nadużycia prawa (art. 5 k.c.). Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r. II CSK 485/17
Glosator nie podziela stanowiska Sądu Najwyższego dotyczącego warunków zachowania terminu zawitego do złożenia przez spadkobiercę oświadczenia o przyjęciu bądź odrzuceniu spadku (art. 1015 Kodeksu cywilnego). Zdaniem Sądu Najwyższego ma to następować dopiero w momencie przyjęcia oświadczenia przez sąd. Autor wskazuje, że nie można przerzucać odpowiedzialności za upływ terminu zawitego spowodowany opieszałością sądu na spadkobiercę, który jest staranny. Wprawdzie termin określony w art. 1015 Kodeksu cywilnego służy interesowi ogółu, zapewniając pewność obrotu majątkiem spadkowym, jednocześnie jednak zabezpiecza interes spadkobiercy, gwarantując mu minimalny termin sześciu miesięcy ad deliberandum. Do zachowania zatem terminu zawitego z art. 1015 k.c. musi wystarczać złożenie do sądu prawidłowego wniosku zawierającego oświadczenie o odrzuceniu/przyjęciu spadku.
Z kolei wskazanie przez Sąd Najwyższy zarzutu nadużycia prawa (art. 5 k.c.) jako konstrukcji pozwalającej na podważenie skutków upływu terminu zawitego z art. 1015 Kodeksu cywilnego autor ocenia jako rażąco wręcz szkodliwe. Sąd Najwyższy dokonał w istocie fundamentalnej zmiany rozumienia art. 5 Kodeksu cywilnego. Nie ma on już być przepisem formułującym zakaz nadużywania prawa podmiotowego, a staje się generalną normą pozwalającą sądowi na orzekanie słusznościowe w każdym przypadku, w którym za właściwe uzna to sąd. Nie da się tego pogodzić ani z brzmieniem przepisu art. 5 Kodeksu cywilnego, ani też z wypracowaną w polskiej doktrynie konstrukcją nadużycia prawa.
Słowa kluczowe: spadkowe prawo, uchylenie się od skutków prawnych niezłożenia w terminie oświadczenia o odrzuceniu spadku, nieuwzględnienie tego terminu na podstawie art. 5 Kodeksu cywilnego
dr hab. Tomasz Justyński, LL.M
professor of the Nicolaus Copernicus University in Toruń
ORCID: 0000-0003-0270-4178
End of the Preclusive Time Limit for Accepting or Rejecting Inheritance and the Construction of Abuse of a Right (Article 5 of the Code of Civil Procedure). Commentary on Decision of the Supreme Court of 12 April 2018, II CSK 485/17
The commentator disagrees with the Supreme Court's position on the conditions when the time limit set for the heir/beneficiary to submit a statement on acceptance or rejection of the inheritance is observed (Article 1015 of the Civil Code). According to the Supreme Court, this time limit is observed only when the statement is accepted by the court. The author points out that the responsibility for the lapse of the preclusive time limit - when the court is slow to act - cannot be transferred onto the heir/beneficiary who acts diligently. Although the time limit specified in Article 1015 of the Civil Code serves the general interest, ensuring certainty of transactions on inherited property, it also protects the interests of the heirs/beneficiaries by guaranteeing them a minimum time limit of six months ad deliberandum. Therefore, in order to observe the time limit set in Article 1015 of the Code of Civil Procedure [CCP], it must be sufficient to submit to the court a proper application containing a statement on rejection/acceptance of the inheritance.
On the other hand, the author believes that it is even grossly prejudicial on the part of the Supreme Court to indicate an alleged abuse of right (Article 5 of the Civil Code) as a construction which allows challenging the effects of the lapse of the time limit set in Article 1015 of the Civil Code. In fact, the Supreme Court has fundamentally changed the understanding of Article 5 of the Civil Code. It is no longer intended to be a provision which prohibits abusing a legal right, but becomes a general norm allowing courts to issue rulings based on equity rather than the law whenever the courts consider it appropriate. This cannot be reconciled with the wording of Article 5 of the Civil Code or with the existing Polish literature on the abuse of rights.
Keywords: inheritance/succession law, evading the legal consequences of failure to submit a declaration on rejection of the inheritance within the time limit, failure to take this time limit into account pursuant to Article 5 of the Civil Code
Bibliografia:
Justyński T., Nadużycie prawa w polskim prawie cywilnym, Kraków 2000.
Justyński T., Nadużycie prawa a terminy zawite do odrzucenia spadku oraz do uchylenia się od skutków prawnych niezłożenia oświadczenia. Glosa do uchwały SN z 15.03.2018 r., III CZP 110/17, OSP 2019/10, poz. 93.
Justyński T., Początek terminu do przyjęcia bądź odrzucenia spadku. Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2018 r. III CZP 36/18, OSP 2019/11, poz. 106.
Justyński T., Glosa do uchwały składu siedmiu sędziów SN z 22.05.2018 r., III CZP 102/17, OSNC 2018/12, poz. 110 (złożona do druku w OSP).
Seidl S. [w:] Bamberger/Roth. Kommentar zum Bürgerlichen Gesetzbuch, red. H.G Bamberger, H. Roth, München 2003.
prof. zw. dr hab. Mirosław Bączyk
Kierownik Katedry Prawa i Postępowania Cywilnego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, sędzia Sądu Najwyższego w stanie spoczynku
ORCID: 0000-0001-5419-6916
Obrona zlecającego udzielenie gwarancji w postaci procesu przeciwko beneficjentowi gwarancji o ustalenie nieistnienia zobowiązania gwarancyjnego (art.189 k.p.c.). Glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 15 września 2016 r., I CSK 524/15
W glosie autor podziela stanowisko Sądu Najwyższego o dopuszczalności powództwa zlecającego udzielenie gwarancji bankowej przeciwko beneficjentowi gwarancji o ustalenie nieistnienia stosunku gwarancyjnego (art. 189 Kodeksu postępowania cywilnego) oraz omawia możliwość dokonania zabezpieczenia takiego powództwa na podstawie art. 730 k.p.c. i skutki prawne uzyskania takiego zabezpieczenia wobec banku – gwaranta. Neguje jednak próbę ogólnego ujmowania gwarancji na pierwsze żądanie w ramach konstrukcji przekazu w rozumieniu art. 9211 k.c.
Słowa kluczowe: cywilne prawo, zobowiązania, przekaz, umowa gwarancji bankowej, zlecenie udzielenia gwarancji, proces zlecającego przeciwko beneficjentowi gwarancji o ustalenie istnienia stosunku gwarancyjnego (art.189 k.p.c.), zabezpieczenie roszczenia (art. 730 k.p.c.) zgłoszonego na podstawie art. 189 k.p.c., nadużycie gwarancji
prof. zw. [full professor] dr Mirosław Bączyk
Head of the Department of Law and Civil Procedure at Nicolaus Copernicus University in Toruń, retired judge of the Supreme Court
ORCID: 0000-0001-5419-6916
Defence of the Entity Ordering the Issue of a Guarantee in the Form of a Lawsuit against the Guarantee Beneficiary to Establish that Guarantee Obligation Does Not Exist (Article 189 of the Code of Civil Procedure). Commentary on Judgment of the Supreme Court – Civil Chamber of 15 September 2016, I GSK 524/15
In this commentary, the author shares the Supreme Court's opinion on the admissibility of an action initiated by the entity that ordered the issue of a bank guarantee against the beneficiary of said guarantee to establish that the guarantee relationship does not exist (Article 189 of the Code of Civil Procedure - CCP), and discusses the possibility of an interim injunction to secure the claim under Article 730 CCP and the legal consequences of obtaining such an injunction for the guarantor bank. However, the commentator rejects the general attempt to view a (first) demand guarantee as a case of transfer within the meaning of Article 9211 of the Civil Code.
Keywords: civil law, obligations, transfer, bank guarantee agreement, order to grant a guarantee, lawsuit initiated by the ordering party against the beneficiary of the guarantee to establish the existence of a guarantee relationship (Article 189 CCP), interim injunction to secure a claim (Article 730 CCP) made pursuant to Article 189 CCP, abuse of guarantee
Bibliografia:
Bączyk M., Przegląd orzecznictwa SN w sprawach bankowych za okres od lipca do grudnia 2016 r., cz. I, „Monitor Prawa Bankowego” 2017/10.
Katner W. [w:] Prawo gospodarcze i handlowe, red. W. Katner, Warszawa 2016.
Neuman M., Wais K., Zakaz wypłaty świadczenia z gwarancji bankowej na podstawie postanowienia sądu o zabezpieczeniu roszczeń, „Monitor Prawa Bankowego” 2019/6.
Trzaskowski R. [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, t. V, Zobowiązania. Część szczegółowa, red. J. Gudowski, Warszawa 2017.
Zacharzewski K. [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, red. M. Załuski, Warszawa 2019.
dr Daniel Jakimiec
referendarz sądowy, autor artykułów naukowych, glos, monografii
ORCID: 0000-0003-1014-5759
Treść księgi wieczystej jako fakt powszechnie znany. Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 17 marca 2016 r., II CSK 122/15
Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece księgi wieczyste prowadzi się w celu ustalenia stanu prawnego nieruchomości. W postępowaniach sądowych cywilnych dotyczących nieruchomości ustawodawca ustalił obowiązek zasięgnięcia informacji o jej stanie prawnym ujawnionym w treść księgi wieczystej. W glosie do postanowienia z 17.03.2016 r., II CSK 122/15, rozważaniom zostało poddane zagadnienie, którym zajmował sią Sąd Najwyższy, a mianowicie, czy w postępowaniu wieczystoksięgowym ma zastosowanie art. 228 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego. W pragmatycznym ujęciu, czy podstawą wpisu w księdze wieczystej mogą być fakty znane sądowi z urzędu, wynikające z dokumentów załączonych do akt innej księgi wieczystej. Przepis art. 6268 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 228 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego i wyłącza jego stosownie w postępowaniu wieczystoksięgowym. W glosie podzielone zostało i doprecyzowane stanowisko Sądu Najwyższego, że z uwagi na przyjętą w art. 2 ustawy o księgach wieczystych i hipotece zasadę jawności ksiąg wieczystych określaną w doktrynie prawa jako powszechności, ich treść jest objęta zakresem przepisu art. 228 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego, a informacje z nich wynikające stanowią fakty powszechnie znane.
Słowa kluczowe: postępowanie wieczystoksięgowe, księgi wieczyste, wpis wieczystoksięgowy, rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych, fakt powszechnie znany
dr Daniel Jakimiec
court referendary, author of academic articles, commentaries, monographs
ORCID: 0000-0003-1014-5759
Entry in the Land and Mortgage Register as a Fact of Common Knowledge. Commentary on Decision of the Supreme Court – Civil Chamber of 17 March 2016, II CSK 122/15
Pursuant to Article 1(1) of the Act on Land and Mortgage Registers and on Mortgages, land and mortgage registers are kept to determine the legal status of real estate. In proceedings before civil courts concerning real estate, the law provides for an obligation to obtain information about such real estate’s legal status disclosed in the land and mortgage register. The commentary about the decision of 17 March 2016, II CSK 122/15, discusses the question dealt with by Supreme Court, namely whether Article 228(2) of the Code of Civil Procedure [CCP] applies in the proceedings relating to land and mortgage registers. From a pragmatic point of view, the question is whether an entry in the land and mortgage register can be based on facts known to the court ex officio, which facts are evidenced in documents attached to the file of another land and mortgage register. Article 6268(2) CCP is a special provision in relation to Article 228(2) CCP and as such excludes its application in perpetual record proceedings. The commentator shares and further clarifies the position of the Supreme Court that because of the principle of open access to land and mortgage registers, referred to by legal scholars as the principle of common access, which is enshrined in Article 2 of the Act on Land and Mortgage Registers and on Mortgages, Article 228(2) of the Code of Civil Procedure applies to entries in these registers, while the information contained in them constitutes facts of common knowledge.
Keywords: proceedings relating to land and mortgage registers, land and mortgage registers, entry in a land and mortgage register, warranty of public credibility of land and mortgage registers, fact of common knowledge
Bibliografia:
Deneka M., Księgi wieczyste. Zasady materialnoprawne, Warszawa 2012.
Flaga-Gieruszyńska K. [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, red. A. Zieliński, Warszawa 2012.
Gniewek E., Księgi wieczyste, Warszawa 2018.
Gudowski J. [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Postępowanie rozpoznawcze, t. 3, red. T. Ereciński, Warszawa 2016.
Jelonek-Jarco B. [w:] Księgi wieczyste i hipoteka. Komentarz, red. J. Pisuliński, Warszawa 2014.
Jelonek-Jarco B., Rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych, Warszawa 2011.
Manowska M. [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, t. 1, red. M. Manowska, Warszawa 2015.
Marszałkowska-Krześ E., Komentarz do art. 607 k.p.c., Warszawa 2017, Legalis.
Szpunar A., Uwagi o rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych, „Państwo i Prawo” 1963/8–9.
Wengerek E., Przegląd orzecznictwa Sądu Najwyższego z zakresu postępowania cywilnego za rok 1967, „Nowe Prawo” 1968/4.
dr Damian Krakowiak
sędzia Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi delegowany do Sądu Okręgowego w Łodzi
„Test” proporcjonalności środka zabezpieczającego w postaci pobytu w zakładzie psychiatrycznym do wagi czynu. Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 6 marca 2019 r., V KK 61/18
Glosa dotyczy orzeczenia Sądu Najwyższego, w którym zakwestionowano konieczność przeprowadzenia „testu” proporcjonalności w stosowaniu środka zabezpieczającego w postaci pobytu w zakładzie psychiatrycznym. Argumentacja Sądu jest kwestionowana na podstawie treści art. 93b § 1 i § 3 oraz art. 93g § 1 Kodeksu karnego. Ustanawiają one zasadę proporcjonalności i konieczności środka zabezpieczającego. Są podstawą do przeprowadzenia „testu” proporcjonalności.
Słowa kluczowe: prawo karne, środki zabezpieczające, znaczna społeczna szkodliwość, umieszczenie w zamkniętym w zakładzie psychiatrycznym
dr Damian Krakowiak
judge of the District Court for Łódź-Śródmieście in Łódź seconded to the Regional Court in Łódź
“Test” of Proportionality of Placement in a Psychiatric Facility as a Protective Measure to the Gravity of the Offence. Commentary on Decision of the Supreme Court – Criminal Chamber of 6 March 2019, V KK 61/18
This commentary concerns the decision of the Supreme Court in which the Court questioned the necessity of “testing” the proportionality of applying placement in a psychiatric facility as a protective measure. The Court’s argumentation is challenged on the basis of Article 93b(1) and (3) and Article 93g(1) of the Penal Code, which provisions introduce the principle of proportionality and necessity of protective measures. The regulations validate conducting the proportionality “test”.
Keywords: penal law, protective measures, substantial social harmfulness, placement in a psychiatric facility
Bibliografia:
Banaszak B., Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, Warszawa 2012.
Budyn-Kulik M., Umyślność w prawie karnym i psychologii, Warszawa 2015.
Ciechorski J., Niedopuszczalność udzielenia przepustki podczas internacji psychiatrycznej, „Państwo i Prawo” 2014/6.
Ciepły F. [w:] Kodeks karny. Komentarz, red. A. Grześkowiak, K. Wiak, Warszawa 2017.
Cieślak M., Polskie prawo karne. Zarys systemowego ujęcia [w:] Dzieła wybrane, t. III, red. M. Cieślak, Kraków 2011.
Ćwiąkalski Z. [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, t. I, Komentarz do art. 1–116 k.k., red. A. Zoll, LEX/el. 2012.
Długosz J. [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, t. II, Komentarz to art. 32–116, red. M. Królikowski, R. Zawłocki, Warszawa 2015.
Eichstaedt K. [w:] K. Eichstaedt, P. Gałecki, A. Depko, Metodyka pracy biegłego psychiatry, psychologa oraz seksuologa w sprawach karnych, Warszawa 2012.
Eichstaedt K., Środek zabezpieczający w postaci pobytu w zakładzie psychiatrycznym, wątpliwości związane z orzekaniem, „Prokuratura i Prawo” 2016/12.
Gierowski J.K., Paprzycki L.K. [w:] System Prawa Karnego. Tom 7. Środki zabezpieczające, red. L.K. Paprzycki, Warszawa 2015.
Golonka A., Niepoczytalność i poczytalność ograniczona, Warszawa 2013.
Góralski P., Środki zabezpieczające w polskim prawie karnym, Warszawa 2015.
Górski A., Łuksza M. [w:] System Prawa Medycznego. Tom 2. Szczególne świadczenia zdrowotne, red. L. Bosek, A. Wnukiewicz-Kozłowska, Legalis 2018, Nb 78.
Grześkowiak A. [w:] Prawo karne, red. A. Grześkowiak, K. Wiak, Warszawa 2015.
Kolendowska-Matejczuk M., Glosa do postanowienia SN z dnia 17 grudnia 2010 r., V KK 383/10, OSP 2011/12, poz. 129.
Kłączyńska N. [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, red. J. Giezek, komentarz do art. 93g, LEX/el. 2012
Krakowiak D., Sprawca niepoczytalny w procesie karnym, Łódź 2018.
Hofmański P., Paprzycki L.K. (aktualizacja A. Sakowicz) [w:] Kodeks karny. Komentarz, red. M. Filar, Warszawa 2016.
Postulski K., Glosa do postanowienia z dnia 9 grudnia 2015 r., V KK 330/15, Lex/el. 2017.
Srogosz T., Strasburskie kryteria dotyczące izolacyjnego środka zabezpieczającego a prawo polskie, „Studia Prawnicze. Rozprawy i Materiały” 2018/1 (22).
Sroka T., Kodeks karny. Wybór orzecznictwa, Warszawa 2014.
Stefański R.A. [w:] System Prawa Karnego. Tom 2. Źródła prawa karnego, red. T. Bojarski, Warszawa 2011.
Szczygieł G.B. [w:] System Prawa Karnego. Tom 6. Kary i inne środki reakcji prawnokarnej, red. M. Melezini, Warszawa 2016.
Uzasadnienie rządowego projektu nowego Kodeksu karnego [w:] Nowe kodeksy karne – z 1997 r. z uzasadnieniami: Kodeks karny, Kodeks postępowania karnego, Kodeks karny wykonawczy, Warszawa 1997.
Uzasadnienie rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, druk nr 2393.Sejmu RP VII kadencji.
Wróbel W., Zoll A., Polskie prawo karne, Kraków 2013.
Zgoliński I. [w:] Kodeks karny. Komentarz, red. V. Konarska-Wrzosek, Warszawa 2016.
Zoll A., Założenia polityki karnej w projekcie kodeksu karnego, „Państwo i Prawo” 1994/5.
dr Maciej Fingas
Uniwersytet Gdański
ORCID: 0000-0001-5248-2900
Duże prawdopodobieństwo popełnienia przestępstwa jako dodatkowa przesłanka stosowania zabezpieczenia majątkowego w postępowaniu karnym. Glosa do postanowienia Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 czerwca 2018 r., II AKz 257/18
W glosie podjęta została problematyka podstaw faktycznych zastosowania instytucji zabezpieczenia majątkowego w postępowaniu karnym. Przedstawiono w szczególności argumentację przemawiającą za uzależnieniem stosowania tej instytucji od występowania w danej sprawie dużego prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa, opartego na konkretnych dowodach. Kwestia ta nie jest oczywista, bowiem zabezpieczenie majątkowe nie jest środkiem zapobiegawczym. Przeprowadzona analiza prowadzi jednak do wniosku, że niezbędne jest dokonanie takiej wykładni przepisu art. 291 § 1 k.p.k., która będzie realizowała względy konstytucyjnej zasady proporcjonalności oraz zapewni spójność systemową w obszarze środków przymusu karnoprocesowego. W konkluzji przyjęto zgodnie z tezą glosowanego orzeczenia, że zabezpieczenie majątkowe jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy istnieje duże prawdopodobieństwo, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa objętego zakresem art. 291 § 1 k.p.k. Oznacza to stosowanie w tym zakresie per analogiam art. 249 § 1 k.p.k., co mieści się w granicach dopuszczalnej w procesie karnym analogii.
Słowa kluczowe: postępowanie karne, środki przymusu, zabezpieczenie majątkowe
Dr Maciej Fingas
University of Gdańsk
ORCID: 0000-0001-5248-2900
High Probability of an Offence Being Committed as Additional Grounds for Applying Bail in Criminal Proceedings. Commentary on Decision of the Court of Appeal in Krakow of 28 June 2018, II AKz 257/18
The commentary discusses the issue of factual grounds for the application of bail in criminal proceedings. In particular, arguments are presented in favour of making the application of bail conditional on the existence of a high probability of a crime being committed in the given case, as demonstrated by factual evidence. This is by no means an obvious issue, as bail is not a preventive measure. However, the analysis leads to the conclusion that it is necessary to interpret Article 291(1) of the Code of Criminal Procedure [CCP] in such a way as to adhere to the constitutional principle of proportionality and ensure systemic cohesion in the area of coercive measures used in the criminal procedure. In conclusion, the commentator agrees with the operative part of the decision that bail is admissible only if it is highly probable that the accused committed the offence he/she is charged with and the offence falls within the scope of Article 291(1) CCP. This means that Article 249(1) CCP is applied by analogy in this respect, which is within the limits of analogy allowed in the criminal procedure.
Keywords: criminal proceedings, coercive measures, bail
Bibliografia:
Bulsiewicz A., Kala D., Zabezpieczenie majątkowe jako środek służący wykonalności przyszłego orzeczenia o przedmiocie procesu [w:] Aktualne problemy prawa i procesu karnego. Księga ofiarowana Profesorowi Janowi Grajewskiemu, red. M. Płachta, Gdańsk 2003.
Eichstaedt K. [w:] Kodeks postępowania karnego. Komentarz, red. D. Świecki, t. 1, Warszawa 2013.
Kruszyński P., Z problematyki zmian przepisów k.p.k. w zakresie zabezpieczenia majątkowego, „Palestra” 1994/9–10.
Kudrelek S., Postępowanie zabezpieczające w procesie karnym, „Prokuratura i Prawo” 2013/6.
Misztal-Konecka J., Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2008 r., WZ 4/08, „Prokuratura i Prawo” 2010/9.
Pacyna M., Duże prawdopodobieństwo popełnienia przestępstwa jako przesłanka stosowania środków zapobiegawczych, „Czasopismo Prawa Karnego i Nauk Penalnych” 2008/2.
Skorupka J. [w:] Kodeks postepowania karnego. Komentarz, red. J. Skorupka, Warszawa 2015.
Starzyńska R., Starzyński P., Uzasadnienie orzeczenia o zabezpieczeniu: uwagi ogólne, „Studia Prawnoustrojowe” 2012/15.
Starzyński P., Glosa do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 września 2004 r., SK 10/04, „Prokuratura i Prawo” 2006/2.
Stefański R.A. [w:] Kodeks postępowania karnego. Komentarz, red. Z. Gostyński, R.A. Stefański, S. Zabłocki, t. 2, Warszawa 2004.
Stefański R. A., Zabłocki S. [w:] Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz do art. 167-296, red. R.A. Stefański S. Zabłocki, LEX/el. 2019.
Steinborn S. [w:] Kodeks postępowania karnego. Komentarz do wybranych przepisów, red. S. Steinborn, LEX 2016.
Szydło M. [w:] Konstytucja RP. Tom I, Komentarz. Art. 1-86, red. M. Safjan, L. Bosek, Warszawa 2016.
Waltoś S. Hofmański P., Proces karny. Zarys systemu, Warszawa 2016.
dr Anna Reda-Ciszewska
adiunkt, Katedra Prawa Pracy, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego
ORCID: 0000-0001-8727-2399
Świadczenie pracy tymczasowej z naruszeniem przepisów ustawy (powyżej dopuszczanego okresu świadczenia pracy tymczasowej). Glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 marca 2019 r., III UK 84/18
Glosa odnosi się do orzeczenia Sądu Najwyższego dotyczącego pracy tymczasowej. Sąd Najwyższy zajął się problematyką maksymalnego okresu świadczenia pracy tymczasowej, uznając, że art. 20 ustawy z 9.07.2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych odnosi się także do pracodawcy użytkownika, także przed nowelizacją ustawy dokonaną ustawą z 7.04.2017 r. o zmianie ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych oraz niektórych innych ustaw. W tekście poddano analizie rozważania Sądu Najwyższego w zakresie celu art. 20 ustawy oraz dorozumianego nawiązania stosunku pracy pomiędzy pracodawcą użytkownikiem a pracownikiem tymczasowym.
Słowa kluczowe: praca tymczasowa, pracownik tymczasowy, agencja pracy tymczasowej, pracodawca użytkownik
Dr Anna Reda-Ciszewska
assistant professor, Department of Labour Law, Cardinal Stefan Wyszyński University
ORCID: 0000-0001-8727-2399
Temporary Work in Contravention of the Law (Over the Permitted Period of Temporary Work). Commentary on Judgment of the Supreme Court – Labour Law and Social Security Chamber of 19 March 2019, III UK 84/18
The commentary refers to a Supreme Court judgments on temporary work, which concerns the issue of the maximum period of temporary work. The Court considered that Article 20 of the Act of 9 July 2003 on Employing Temporary Workers also applied to the user employer, even before the amendments introduced by the Act of 7 April 2017 on Employing Temporary Workers. The text analyses the considerations of the Supreme Court regarding the purpose of Article 20 of the Act and the implied employment relationship between the user employer and the temporary worker.
Keywords: temporary work, temporary worker, user employer
Bibliografia:
Countouris N., Deakin S., Freedland M., Koukiadaki A. and Prassl J., Report on temporary employment agencies and temporary agency work: A comparative analysis of the law on temporary work agencies and the social and economic implications of temporary work in 13 European countries, International Labour Office, Geneva 2016.
Makowski D. [w:] System Prawa Pracy, red. nacz. K.W. Baran, t. II, Indywidualne prawo pracy. Część ogólna, red. G. Goździewicz, Warszawa 2017.
Paluszkiewicz M., Problem kwalifikacji prawnej pracy wykonywanej po upływie terminu określonego w ustawie o zatrudnianiu pracowników tymczasowych, „Monitor Prawa Pracy” 2015/11.
Raczkowski M., Ustawa o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Komentarz, Warszawa 2012.
Reda A., Pracodawca użytkownik jako podmiot prawa pracy, Poznań 2011.
Spytek-Bandurska G., Zatrudnianie pracowników tymczasowych, Legalis 2018.
Reda-Ciszewska A., Prawo pracy, stosunek pracy, praca tymczasowa, sankcje w prawie pracy, dopuszczenie do pracy. Glosa do wyroku SN z dnia 1 kwietnia 2015 r., I PK 203/14, „Orzecznictwo Sądów Polskich” 2016/1, poz. 8.
Sobczyk A., Konstytucyjne dylematy zatrudnienia tymczasowego [w:] A. Sobczyk, Z problematyki zatrudnienia tymczasowego, Warszawa 2011.
Sobczyk A., Ustawa o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Komentarz, Kraków 2005.
Sobczyk A., Zatrudnianie pracowników tymczasowych, „Praca i Zabezpieczenie Społeczne” 2004/4.
Tomaszewska M. [w:] Kodeks pracy. Komentarz, red. K.W. Baran, Warszawa 2018.
Tobiasz Nowakowski
absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego
Kumulatywny zbieg roszczeń odszkodowawczych z art. 471 k.p. i art. 58 k.p. Glosa do uchwały Sądu Najwyższego – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 4 kwietnia 2019 r., III PZP 2/19
Komentowany wyrok odnosi się do kwestii ochrony praw pracownika w razie bezprawnego wypowiedzenia umowy o pracę, a następnie rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia. W ocenie Autora rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego budzi kilka istotnych wątpliwości. Przede wszystkim nie sposób mówić o zbiegu roszczeń w sytuacji, gdy zatrudniony doznaje dwóch odmiennych od siebie szkód. Ponadto zastrzeżenia nasuwa pogląd, jakoby funkcja kompensacyjna stanowiła podstawę roszczeń odszkodowawczych pracownika.
Słowa kluczowe: prawo pracy, wypowiedzenie umowy o pracę, rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia w okresie wypowiedzenia, roszczenia pracownika, funkcja kompensacyjna, szkoda czysto majątkowa, szkoda majątkowa
Tobiasz Nowakowski
graduate of the Faculty of Law and Administration of the University of Łódź
Cumulative Concurrence of Claims for Compensation under Article 471 and Article 58 of the Code of Civil Procedure. Commentary on Resolution of the Supreme Court – Labour Law and Social Security of 4 April 2019, III PZP 2/19
The commented judgment refers to the issue of protection of employees' rights in the event of unlawful termination of an employment contract, followed by termination of employment without notice. In the author's opinion, the decision of the Supreme Court raises some serious doubts. First of all, there is no way to talk about the concurrence of claims when the employee suffers two different losses. In addition, the view that the compensatory function is the basis for employee claims for compensation gives rise to objections.
Keywords: labour law, termination of employment contract, dissolution of an employment contract without notice during the notice period, compensating function, pure economic loss, economic loss
Bibliografia:
Banaszczyk Z., Granecki P., O istocie należytej staranności, Palestra 2002/7–8.
Baran K.W. [w:] Kodeks pracy – komentarz, red. K.W. Baran, Warszawa 2018.
Bussani M., Palmer V.V., Pure economic loss in Europe, Cambridge 2003.
Czepita S., O pojęciu czynności konwencjonalnej i jej odmianach, „Ruch Prawniczy Ekonomiczny i Socjologiczny” 2017/1.
Czepita S., Reguły konstytutywne a zagadnienia prawoznawstwa, Szczecin 1996.
Florek L. [w:] Kodeks pracy – komentarz, red. L. Florek, Warszawa 2011.
Gutowski M. [w:] Kodeks cywilny – komentarz, red. M. Gutowski, Warszawa 2016.
Kaliński M., Szkoda na mieniu i jej naprawienie, Warszawa 2014.
Liszcz T., Prawo pracy, Warszawa 2018.
Machnikowski P. [w:] System Prawa Prywatnego, Prawo zobowiązań – część ogólna, t. 6, red. A. Olejniczak, Warszawa 2014.
Pajor T., Pure economic loss. Polish raport [w:] Raport Polonais presents au XVIIe Congres International de Droit Compare. Utrecht 16-22 jullet, red. B. Lewaszkiewicz-Petrykowska, Łódź 2007.
Pisarczyk Ł., Odszkodowanie z tytułu wadliwego wypowiedzenia lub rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę, „Praca i Zabezpieczenie Społeczne” 2002/8.
Radwański Z. [w:] System Prawa Prywatnego, Prawo cywilne – część ogólna, t. 2, red. Z. Radwański, Warszawa 2008.
Radwański Z., Olejniczak A., Prawo cywilne – część ogólna, Warszawa 2011.
Radwański Z., Panowicz-Lipska J., Zobowiązania – część szczegółowa, Warszawa 2015.
Szpunar A., Zbieg roszczeń odszkodowawczych, „Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny” 1974/1.
Świątkowski A.M., Kodeks pracy – komentarz, Warszawa 2018.
dr hab. Artur Tomanek
profesor Uniwersytetu Wrocławskiego
ORCID: 0000-0002-3287-5886
Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracodawcę w trakcie okresu jej wypowiedzenia. Glosa do uchwały Sądu Najwyższego – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4 kwietnia 2019 r., III PZP 2/19
W komentowanym orzeczeniu Sąd Najwyższy rozpatrywał roszczenia odszkodowawcze pracownika, któremu pracodawca najpierw wypowiedział umowę o pracę, a następnie – w czasie biegnącego okresu wypowiedzenia – rozwiązał umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika (art. 52 Kodeksu pracy). Autor glosy uważa, że w takich okolicznościach nie ma miejsca zbieg roszczeń majątkowych w jego tradycyjnym ujęciu, które łączy pojęcie zbiegu ze współwystępującymi konsekwencjami tego samego zdarzenia prawnego. Z tym zastrzeżeniem należy zaakceptować stanowisko Sądu Najwyższego, że pracownik ma prawo do dwóch odszkodowań, należnych w związku z wypowiedzeniem (art. 471 Kodeksu pracy) i rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 58 Kodeksu pracy), zaś zakres dopuszczalnej realizacji obu tych roszczeń jest wyznaczony przez ich funkcję kompensacyjną.
Słowa kluczowe: prawo pracy, wypowiedzenie umowy o pracę, rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia w okresie wypowiedzenia, roszczenia pracownika, funkcja kompensacyjna, szkoda czysto majątkowa, szkoda majątkowa
dr hab. Artur Tomanek
professor at the University of Wrocław
ORCID: 0000-0002-3287-5886
Termination of Employment Contract by the Employer without Notice during Termination Notice Period. Commentary on Resolution of the Supreme Court – Labour Law and Social Security Chamber of 4 April 2019, III PZP 2/19
In the commented judgment, the Supreme Court has analysed the employee’s claims for compensation in a situation where the employer had terminated the employment contract by notice and subsequently – while the termination notice period was in progress – terminated the contract without notice for reasons attributable to the employee. In the author’s opinion, there is no concurrence of claims in its traditional meaning in the above-mentioned circumstances. Noting this remark, the author accepts the view of the Supreme Court that an employee is entitled to raise two different claims for compensation. The first claim is based on the termination of the employment contract by notice (Article 471 of the Labour Code) and the second one - on its termination without notice (Article 58 of the Labour Code). The admissible scope of satisfaction of both these claims must however be related to their compensation function.
Keywords: labour law, termination of employment contract, termination of employment contract without notice during the notice period, employee's claims, compensation function, pure economic loss, economic loss
Bibliografia:
Czachórski W., Zbieg odpowiedzialności cywilnej według kodeksu zobowiązań, Warszawa 1960.
Dral A., Glosa do wyroku SN z 20.09.2005 r., II PK 6/05, „Orzecznictwo Sądów Polskich” 2017/3, poz. 37.
Grzybowski S., System prawa cywilnego, t. I. Część ogólna, Wrocław 1974.
Łętowska E. [w:] System prawa prywatnego, t. 1. Prawo cywilne – część ogólna, red. M. Safjan, Warszawa 2007.
Machnikowski P., Uwagi o podstawie odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy za wadliwe rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia [w:] Z zagadnień prawa pracy i prawa socjalnego. Księga jubileuszowa Profesora Herberta Szurgacza, red. Z. Kubot, T. Kuczyński, Warszawa 2011.
Ohanowicz A., Zbieg norm w polskim prawie cywilnym, Warszawa 1963.
Ostaszewski W., Odpowiedzialność uzupełniająca pracodawcy, Toruń 2015.
Pisarczyk Ł,, Odszkodowanie z tytułu wadliwego wypowiedzenia lub rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę, „Praca i Zabezpieczenie Społeczne” 2002/8.
Prusinowski P., Zbieg roszczeń o odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę, „Monitor Prawa Pracy” 2010/8.
Supernak-Kubańska A., Odszkodowanie z tytułu wadliwego rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę, „Z Problematyki Prawa Pracy i Polityki Społecznej” 2005/16.
Świątkowski A., Zbieg pracowniczych roszczeń majątkowych, „Praca i Zabezpieczenie Społeczne” 2013/5.
Wratny J., Glosa do wyroku SN z 25.11.2014 r., III PK 11/14, „Orzecznictwo Sądów Polskich” 2016/6, poz. 68.
prof. dr hab. Andrzej Gomułowicz
Wydział Prawa i Administracji, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
ORCID: 0000-0003-3062-0270
Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług budowy budynku mieszkalnego i garażu wolnostojącego. Glosa do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 24.10.2018 r., I SA/Bk 569/18
Zagadnienie prawne poddane kontroli sądowej dotyczy przesłanek stosowania obniżonej stawki w podatku od towarów i usług (art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a oraz z art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług). Problem natury prawnej dotyczy wykładni przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie stosowania obniżonej stawki podatku. W stanie faktycznym należało rozstrzygnąć dwie kwestie wzajemnie ze sobą związane. Po pierwsze, czy transakcja, której przedmiot stanowi wybudowanie budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz z garażem wolnostojącym (wiatą), ma charakter świadczenia kompleksowego. Jeśli uznano by, że jest to usługa złożona, to należałoby zastosować obniżoną stawkę podatku. Sędziowie doszli do wniosku, że są to dwa oddzielne obiekty; funkcjonalnie istnieje łatwa do wychwycenia różnica pomiędzy obiektem, jakim jest budynek mieszkalny, a obiektem, którego głównym celem jest przechowywanie pojazdu. Dlatego nie można tu mówić o nierozerwalności świadczenia. Natomiast druga kwestia to określenie, co w znaczeniu prawnym oznacza społeczny program mieszkaniowy. Tę kwestię w sposób jednoznaczny rozstrzyga art. 41 ust. 12a ustawy o podatku od towarów i usług.
Słowa kluczowe: podatkowe prawo, podatek od towarów i usług, budowa budynku mieszkalnego i garażu wolnostojącego, podstawa opodatkowania
prof. dr hab. Andrzej Gomułowicz
Faculty of Law and Administration, Adam Mickiewicz University in Poznań
ORCID: 0000-0003-3062-0270
Charging VAT on the Construction of a Residential Building and a Detached Garage. Commentary on Judgment of the Provincial Administrative Court in Białystok of 24 October 2018, I SA/Bk 569/18
The legal issue that is the subject of judicial review concerns the conditions for applying a reduced rate of VAT (Article 41(2) in conjunction with Article 146a and Article 41(12) of the VAT Act). The legal problem concerns the interpretation of the provisions of the VAT Act with regard to the application of a reduced tax rate. Concerning the facts of the case, two interrelated issues had to be resolved. The first one was, whether a transaction whereby a single-family residential building is to be built together with a detached garage (carport) was a composite service. If it were to be considered a composite service, a reduced rate of VAT would have to be applied. The judges concluded that they were two separate constructions; functionally, there is an easy to catch a difference between a residential building and a vehicle storage facility. Therefore, there can be no mention of the performances being inseparable. The second issue was what a social housing programme means in the legal sense. This issue is unequivocally resolved by Article 41(12a) of the VAT Act.
Keywords: tax law, value added tax, construction of a residential building and a detached garage, tax base
Bibliografia:
Bogucki O., Odtwarzanie celów i innych wartości z tekstu prawnego [w:] W poszukiwaniu dobra wspólnego. Księga Jubileuszowa Prof. M. Zielińskiego, red. A. Choduń, S. Czepita, Szczecin 2010.
Bogucki O., Wykładnia funkcjonalna w działalności najwyższych organów władzy sądowniczej, Szczecin 2011.
Choduń A., Aspekty językowe derywacyjnej koncepcji wykładni prawa, Szczecin 2018.
Choduń A., Słownictwo tekstów prawnych w zasobie leksykalnym współczesnej polszczyzny, Warszawa 2007.
Czepita S., Derywacyjna koncepcja wykładni a zagadnienie otwartej tekstowości pojęć prawnych [w:] W poszukiwaniu dobra wspólnego. Księga Jubileuszowa Prof. M. Zielińskiego, red. A. Choduń, S. Czepita, Szczecin 2010.
Dziedziak W., O prawie słusznym (perspektywa systemu prawa stanowionego), Lublin 2015.
Filipczyk H., Postulat pewności prawa w wykładni operatywnej prawa podatkowego, Warszawa 2013.
Hauser R., Orzecznictwo sądowoadministracyjne a proces legislacyjny, „Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego” 2001/6 (36).
Zirk-Sadowski M., Wykładnia prawa a wspólnoty sędziów [w:] W poszukiwaniu dobra wspólnego. Księga Jubileuszowa Prof. M. Zielińskiego, red. A. Choduń, S. Czepita, Szczecin 2010.
Mastalski R., Charakterystyka ogólna prawa podatkowego [w:] System prawa podatkowego, t. III, Prawo daninowe, red. L. Etel, Warszawa 2010.
Mastalski R., Derywacyjna koncepcja wykładni prawa w procesie stosowania prawa podatkowego [w:] W poszukiwaniu dobra wspólnego. Księga Jubileuszowa Prof. M. Zielińskiego, red. A. Choduń, S. Czepita, Szczecin 2010.
Piątek W., Wykładnia funkcjonalna w orzecznictwie sądów administracyjnych, „Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny” 2012/1.
Smolak M., Wykładnia celowościowa z perspektywy pragmatycznej, Warszawa 2012.
Zieliński M., Derywacyjna koncepcja wykładni jako koncepcja zintegrowana, „Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny” 2006/3.
Zieliński M., Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki, Warszawa 2012.
Ziembiński Z., O stanowieniu i obowiązywaniu prawa. Zagadnienia podstawowe, Warszawa 1995.
Krzysztof Gruszecki
radca prawny
Strony postępowania w sprawach określenia środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięć. Glosa do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 6 grudnia 2018 r., IV SA/Po 855/18
W przedmiotowej sprawie Sąd zajął się bardzo istotną problematyką kręgu stron postępowania w przedmiocie określenia uwarunkowań środowiskowych realizacji przedsięwzięcia na podstawie ustawy z 3.10.2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Wbrew poglądom prezentowanym w literaturze przedmiotu oraz obowiązującego od 1.01.2018 r. art. 74 ust. 3a ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku Sąd przyjął jednak, że stronami postępowania są jedynie właściciele nieruchomości położonych w zasięgu oddziaływania planowanego przedsięwzięcia, a nie podmioty mające prawa rzeczowe do nieruchomości. W glosowanym wyroku pominięto również możliwość zmiany kręgu stron na etapie wznowienia postępowania. Dlatego też z tych względów wypowiedziany przez Sąd pogląd nie zasługuje na akceptację.
Słowa kluczowe: decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach, strona postępowania, określenie uwarunkowań środowiskowych przedsięwzięcia, interes prawny, wznowienie postępowania administracyjnego
Krzysztof Gruszecki
attorney at law
Parties to Proceedings Concerning the Setting of Environmental Conditions for Project Implementation. Commentary on Judgment of the Provincial Administrative Court in Poznań of 6 December 2018, IV SA/Po 855/18
In the case in question, the Court dealt with a very important issue of the eligible parties to the proceedings concerning the setting of environmental conditions for the implementation of projects on the basis of the Act of 3 October 2008 on Providing Access to Information on the Environment and its Protection, Public Participation in Environmental Protection, and Environmental Impact Assessment. Contrary to the views presented in subject literature and to Article 74(3a) of the Act on Access to Environmental Information, in force since 1 January 2018, the Court assumed that only the owners of real estates located within the range of impact of the planned project are eligible to be parties to the proceedings, and not the entities having rights in rem to those real estates. The commented judgment also omitted the possibility of changing the eligible parties at the stage of resumption of proceedings. For these reasons, the view expressed by the Court cannot be accepted.
Keywords: decision on environmental conditions, party to the proceedings, setting environmental conditions of a project, legal interest, resumption of administrative proceedings
Bibliografia:
Bar M., Jendrośka J., Proces inwestycyjny a ochrona środowiska: decyzja o uwarunkowaniach środowiskowych i inne wymagania prawne. Praktyczny poradnik, Wrocław 2005.
Kmiecik Z.R., Interes prawny stron w postępowaniu administracyjnym, „Państwo i Prawo” 2013/1.
Matan A., Ochrona praw refleksowych w postępowaniu ogólnym administracyjnym, „Casus” 2005/1.
Szustakiewicz P., Pojęcie interesu prawnego w kodeksie postępowania administracyjnego, „Prawo i Środowisko” 2013/3.
dr Jacek Kołacz
radca prawny
ORCID: 0000-0003-3305-5377
Wpływ skuteczności powołania w skład zarządu spółki kapitałowej na odpowiedzialność za jej zaległości podatkowe. Glosa do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 2019 r., II FSK 1832/17
Glosa – mająca charakter krytyczny – prezentuje rozstrzygnięte przez Naczelny Sąd Administracyjny zagadnienie przez pryzmat argumentów wywodzonych z wykładni funkcjonalnej, skupiając się na praktycznych konsekwencjach zajętego przez skład orzekający stanowiska. Uzupełniająco, przedstawione zostały również wybrane zagadnienia dotyczące zależności pomiędzy zakresem rozstrzygania sądu administracyjnego a kognicją sądu rejestrowego w sprawie o wpis członka zarządu spółki kapitałowej do rejestru przedsiębiorców.
Słowa kluczowe: podatkowe prawo, podatek dochodowy od osób prawnych, zaległości podatkowe spółki, odpowiedzialność członka zarządu spółki
Słowa kluczowe: podatkowe prawo, podatek dochodowy od osób prawnych, zaległości podatkowe spółki, odpowiedzialność członka zarządu spółki
dr Jacek Kołacz
attorney at law
ORCID: 0000-0003-3305-5377
The Impact of Effectiveness of Appointment of a Member of a Company Management Board on His/Her Responsibility for the Company’s Tax Arrears. Commentary on Judgment of the Supreme Administrative Court of 14 May 2019, II FSK 1832/17
This critical commentary presents the issue resolved by the Supreme Administrative Court through the prism of arguments derived from the functional interpretation, focusing on the practical consequences of the position taken by the adjudicating panel. In addition, selected issues are presented concerning the relationship between the scope of an administrative court's jurisdiction and that of the registry court in a case concerning the entry of a member of the management board of a company into the register of entrepreneurs.
Keywords: tax law, corporate income tax, tax arrears of the company, liability of a company management board member
Bibliografia:
Bieniak J., Bieniak M., Nita-Jagielski G., Oplustil K., Pabis R., Rachwał A., Spyra M., Suliński G., Tofel M., Zawłocki R., Kodeks spółek handlowych. Komentarz, Warszawa 2019.
Czajkowska-Dąbrowska M., Konsekwencje sprzeczności z prawem uchwał zgromadzeń wspólników spółek kapitałowych ze szczególnym uwzględnieniem legitymacji byłych członków organów spółek do zaskarżania tych uchwał [w:] Ślebzak K. (red.), Studia i analizy Sądu Najwyższego. Tom I, Warszawa 2007.
Jara Z. (red.), Kodeks spółek handlowych. Komentarz, Warszawa 2019.
Koch A., Podważanie uchwał zgromadzeń spółek kapitałowych, Warszawa 2011.
Kołacz J., O możliwości dochodzenia stwierdzenia nieistnienia członkostwa w zarządzie bądź radzie nadzorczej spółki handlowej, „Monitor Prawniczy” 2012/12.
Manowska M. (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom 1, Warszawa 2015
Opalski A. (red.), Kodeks spółek handlowych. Tom III A. Spółka akcyjna. Komentarz do art. 301–392, Warszawa 2016.
Marszałkowska-Krześ E., Uchwały nie istniejące, nieważne z mocy prawa oraz wzruszalne wyrokiem sądu w spółce z o.o., „Przegląd Prawa Handlowego” 1998/7.
Opalski A. (red.), Kodeks spółek handlowych. Tom IIB. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Komentarz. Art. 227–300, Warszawa 2018.
Pęczyk-Tofel A., Tofel M.S., Sądowa kontrola uchwał zgromadzeń w spółkach kapitałowych w postępowaniu rejestrowym, „Przegląd Prawa Handlowego” 2010/2.
Piasecki K. (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Tom II. Komentarz do artykułów 506–1088, Warszawa 2006.
Pyzioł W. (red.), Kodeks spółek handlowych. Komentarz, Warszawa 2008.
Rodzynkiewicz M., Kodeks spółek handlowych. Komentarz, Warszawa 2018.
Siedlecki W., Świeboda Z., Postępowanie cywilne – zarys wykładu, Warszawa 1998.
Zieliński A. (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Tom I. Komentarz do art. 1–50514, Warszawa 2005.
