Orzecznictwo Sądów Polskich 4/2023

Podstawa prawna obowiązku zapłaty przez inwestora wynagrodzenia mimo niewykonania umówionych robót budowlanych w przypadku gotowości wykonawcy do ich wykonania. Glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 29 listopada 2019 r., I CSK 477/18Marek Generowicz 
aplikant adwokacki III roku przy Okręgowej Radzie Adwokackiej we Wrocławiu, Polska. ORCID: https://orcid.org/0000-0002-2798-1692

Podstawa prawna obowiązku zapłaty przez inwestora wynagrodzenia mimo niewykonania umówionych robót budowlanych w przypadku gotowości wykonawcy do ich wykonania. Glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 29 listopada 2019 r., I CSK 477/18

Glosowany wyrok dotyczy doniosłej z praktycznego punktu widzenia kwestii obowiązku zapłaty przez inwestora wynagrodzenia należnego wykonawcy, który z przyczyn leżących po stronie inwestora nie może wykonać umownie przewidzianych robót budowlanych, pomimo takiej gotowości. Co do zasady Sąd Najwyższy zauważa dwie potencjalne ścieżki prawne, z których – zdaniem glosatora – właściwa opiera się na koncepcji zastosowania do umowy o roboty budowlane poprzez analogię legis przepisów o umowie o dzieło. Możliwość tę aktualizuje istnienie luki w prawie, nawet pomimo zamkniętego katalogu odesłań wskazanych w przepisach umowy o roboty budowlane. Sąd Najwyższy akcentuje przy tym brak wypracowania w orzecznictwie jednolitego stanowiska co do zakresu zastosowania analogii legis w konstrukcji umowy o roboty budowlane. Jednocześnie zaś odnosi się do przepisów umiejscowionych w ramach regulacji o gwarancji zapłaty za roboty budowlane, nie przesądzając przy tym o ich zakresie zastosowania. Problematyka możliwości jednoczesnego posługiwania się w drodze analogii legis zarówno art. 639 Kodeksu cywilnego, jak i art. 6494 § 3 Kodeksu cywilnego w zakresie zapłaty wynagrodzenia wykonawcy za niewykonane roboty budowlane, pomimo jego gotowości do ich wykonania, wymaga jednoznacznego stanowiska Sądu Najwyższego, zwłaszcza przy uwzględnieniu profesjonalnego charakteru umowy o roboty budowlane oraz jej specyfiki zbliżonej do innej skodyfikowanej umowy, tj. umowy o dzieło.

Słowa kluczowe: zobowiązania, charakter umowy o roboty budowlane, analogia legis, obowiązek zapłaty wynagrodzenia wykonawcy, gotowość wykonawcy do wykonania robót budowlanych, relacja art. 6494 § 3 Kodeksu cywilnego do art. 639 Kodeksu cywilnego

Marek Generowicz 
trainee advocate in the 3rd year of training at the District Bar Council in Wroclaw, Poland. ORCID: https://orcid.org/0000-0002-2798-1692

Legal Basis for the Investor's Obligation to Pay Remuneration Despite Failure to Perform the Contracted Construction Works in the Event of the Contractor's Readiness to Perform Them. Commentary on Judgment of the Supreme Court – Civil Chamber of 29 November 2019, I CSK 477/18

The commented judgment concerns the question which is vital from the practical point of view: the investor's obligation to pay the remuneration due to a contractor who, for reasons attributable to the investor, cannot perform the contracted construction works, despite being ready to do so. In principle, the Supreme Court notes two potential legal paths, the correct one, according to the commentator, being based on the concept of applying by legal analogy the provisions on the specific work contract [umowa o dzieło] to the construction works contract. This possibility is actualized by the existence of a legal lacuna, even though the provisions on construction works contracts provide for a closed catalog of references. At the same time, the Supreme Court emphasizes that in case law no unified position on the scope of application of legal analogy to the construction works contract has been developed. The Court also refers to the provisions that form part of the regulation on the guarantee of payment for construction works, without determining the scope of their application. The question of simultaneous application by legal analogy of both Article 639 of the Civil Code and Article 6494(3) of the Civil Code, to the extent relating to payment of the contractor’s remuneration for construction works that the latter did not performed despite being ready to do so, requires an unambiguous position of the Supreme Court, especially considering the professional nature of the construction works contract and its particularities, which make it similar to another codified contract, i.e., the specific work contract.

Keywords: obligations, nature of construction works contract, legal analogy, obligation to pay contractor’s remuneration, contractor's readiness to perform construction works, relationship between Article 6494(3) of the Civil Code and Article 639 of the Civil Code

Bibliografia / References
Bieniek G. (red.), Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom I–II, Warszawa 2011.
Ciszewski J., Nazaruk P. (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, Warszawa 2019.
Damasiewicz A., 1.1.5. Skutki odmowy ustanowienia gwarancji [w:] Umowa o roboty budowlane z wzorami, Warszawa 2010.
Drapała P., Gwarancja zapłaty za roboty budowlane w kodeksie cywilnym (art. 6191–6495 k.c.), „Przeglad Prawa Handlowego” 2010/6.
Dubis W., Charakter prawny obowiązku inwestora właściwego przygotowania inwestycji w umowie o roboty budowlane, „Acta Universitatis Wratislaviensis” 2009/3161, PRAWO CCCVIII.
Fras M., Habdas M. (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom IV. Zobowiązania. Część szczególna (art. 535–7649), Warszawa 2018.
Gniewek E., Machnikowski P. (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, Warszawa 2019.
Gudowski J. (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom IV. Zobowiązania. Część szczegółowa, Warszawa 2017.
Lackoroński B., Cywilne prawo – zobowiązania – klauzula rebus sic stantibus – wpływ zmiany stawek podatków pośrednich na istniejące zobowiązanie. Glosa do wyroku SN z dnia 16 maja 2007 r., III CSK 452/06, „Orzecznictwo Sądów Polskich” 2009/2.
Osajda K. (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, Warszawa 2020.
Pulka Z., Podstawy prawa. Podstawowe pojęcia prawa i prawoznawstwa, Poznań 2008.

Sandra Hadrowicz 
doktorantka w Szkole Doktorskiej Nauk Społecznych, Uniwersytet Warszawski, Polska. ORCID: https://orcid.org/0000-0002-0967-9529

Zwrot przewidywanych kosztów rozbiórki budynku uszkodzonego wskutek ruchu zakładu górniczego. Glosa do wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 31 stycznia 2022 r., V ACa 244/20

Sąd Apelacyjny w Katowicach przesądził, że przewidywane koszty rozbiórki budynku stanowią element szkody podlegającej naprawieniu, niezależnie od tego, czy rozbiórka kiedykolwiek zostanie zrealizowana. Jest to jednakże wniosek nieprawidłowy, wynikający z błędnego zastosowania reguł dotyczących ustalenia istnienia i rozmiaru szkody oraz oszacowania wysokości odszkodowania. Kompensacja potencjalnych kosztów pozostawałaby w sprzeczności z dominującą w orzecznictwie i doktrynie definicją szkody odwołującą się do metody dyferencyjnej. Konieczność poniesienia określonych kosztów nie jest ani rzeczywistą stratą, ani utraconymi korzyściami, o których mowa w art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego. Zasądzenie odszkodowania w wysokości potencjalnych kosztów rozbiórki pozostaje także w sprzeczności z art. 363 § 1 Kodeksu cywilnego. Wątpliwości może bowiem budzić w tym zakresie to, czy jest to odszkodowanie pieniężne czy przywrócenie stanu poprzedniego.

Słowa kluczowe: zobowiązania, odpowiedzialność odszkodowawcza, szkoda górnicza, metoda dyferencyjna, koszty rozbiórki budynku, sposoby naprawienia szkody

Sandra Hadrowicz 
PhD student at the Doctoral School of Social Sciences, University of Warsaw, Poland. ORCID: https://orcid.org/0000-0002-0967-9529

Refund of Expected Costs of Demolition of a Building Damaged by Mining Plant Operation. Commentary on Judgment of the Court of Appeal in Katowice of 31 January 2022, V ACa 244/20

The Court of Appeal in Katowice decided that the expected costs of demolishing a building are an element of the compensable damage, regardless of whether the demolition is ever carried out. This is, however, an incorrect conclusion, drawn as a result of an erroneous application of the rules concerning determining the existence and the extent of damage and estimating the amount of compensation. Compensation for potential costs would contradict the definition of damage prevailing in case law and legal scholarship, which definition refers to the differential method. The need to incur certain costs is neither an actual loss nor lost profits referred to in Article 361(2) of the Civil Code. Awarding compensation equal to potential demolition costs is also in conflict with Article 363(1) of the Civil Code. This is because doubts may arise in this respect as to whether it is monetary compensation or restoration to original condition.

Keywords: obligations, liability to compensate, mining damage, differential method, building demolition costs, ways of compensating for damage

Bibliografia / References
Banaszczyk Z. [w:] Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz do art. 1–44910, red. K. Pietrzykowski, Legalis 2020.
Błahuta F. [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania, t. 2, red. Z. Resich, Warszawa 1972.
Duży A., Dyferencyjna metoda ustalania wysokości szkody, „Państwo i Prawo” 1993/10.
Fuchs M., Pauker W., Delikts- und Schadenserstazrecht, Heidelberg-Dordrecht-London-New York 2012.
Hadrowicz S., Ratusznik P., O tak zwanej „restytucji pieniężnej” – przyczynek do rozważań na temat zakresu ochrony poszkodowanego, „Przegląd Sądowy” 2022/7–8.
Hirsch C., Schuldrecht Allgemeiner Teil, Baden-Baden 2018.
Janiszewska B., Nadmierne koszty restytucji a odpowiedzialność ubezpieczyciela za tzw. szkody komunikacyjne, „Studia Iuridica” 2007/XLVII.
Jastrzębski J., O granicach kompensacji [w:] Odpowiedzialność odszkodowawcza, red. J. Jastrzębski, Warszawa 2007.
Kaliński M., Glosa do uchwały SN (7) z 17.5.2007 r., III CZP 150/06, „Prawo Asekuracyjne” 2008/2.
Kaliński M., O wadliwej obiektywizacji szkody, „Studia Iuridica” 2007/XLVII.
Kaliński M., Szkoda na mieniu i jej naprawienie, Warszawa 2021.
Kaliński M. [w:] System Prawa Prywatnego, t. 6, red. A. Olejniczak, Warszawa 2018.
Kaliński M., Tak zwany ubytek wartości handlowej jako składnik odszkodowania ubezpieczeniowego, „Przegląd Sądowy” 2012/10
Koch A. [w:] Kodeks cywilny. Tom II. Komentarz do art. 353–626, red. M. Gutowski, Legalis 2022.
Koziol H., Österreichisches. Haftpflichtrecht, Vien 2020.
Krajewski M., Szkoda na mieniu wynikająca z wypadków komunikacyjnych, Instytut Wymiaru Sprawiedliwości 2017.
Krajewski M., Wydatki poszkodowanego jako element szkody [w:] Prawo i państwo: księga jubileuszowa 200-lecia Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, red. L. Bosek, Warszawa 2017.
Kryla-Cudna K., Zadośćuczynienie pieniężne za szkodę niemajątkową powstałą wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, Warszawa 2018.
Machnikowski P. [w:] System Prawa Prywatnego, t. 5, red. K. Osajda, Warszawa 2020.
Machnikowski P. [w:] Zobowiązania. Przepisy ogólne i powiązane przepisy Księgi I KC. Tom I. Komentarz, red. P. Machnikowski, Legalis 2022.
Mommsen F., Zur Lehre von dem Interesse, Braunschweig 1855.
Ostrzechowski B., Szkoda przyszła w rozumieniu metody dyferencyjnej – glosa – II CSK 172/15, „Monitor Prawniczy” 2018/1.
Sinkiewicz A., Pojęcie i rodzaje szkody w polskim prawie cywilnym, „Rejent” 1998/2.
Sobolewski P. [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania. Część ogólna, red. serii K. Osajda, red. t. IIIA W. Borysiak, Legalis 2022.
Szlęzak A., Pasywa (zobowiązania wobec osób trzecich) jako składnik szkody, „Przegląd Sądowy” 2019/10.
Szpunar A., O funkcjach odpowiedzialności cywilnej, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego” 1974/1.
Wandt M., Gesetzliche Schuldverhältnisse, München 2022.
Winiarz J. Obowiązek naprawienia szkody, Warszawa 1970.
Wiśniewski T. [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom 3. Zobowiązania. Część ogólna, red. J. Gudowski, LEX 2018.
Wojtowiak M., Problemy w likwidacji szkody w pojeździe z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, „Wiadomości Ubezpieczeniowe” 2010/1.

dr Konrad Lipiński 
adiunkt, Katedra Prawa Karnego Materialnego, Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii, Uniwersytet Wrocławski; adwokat, Izba Adwokacka we Wrocławiu, Polska. ORCID: https://orcid.org/0000-0001-5342-4905

Retroaktywna modyfikacja terminów przedawnienia w związku z epidemią COVID-19. Glosa do uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 14 września 2022 r., I KZP 9/22

W analizowanej uchwale Sąd Najwyższy przyjął, że przepisy o przedawnieniu karalności i przedawnieniu wykonania kary pierwotnie znajdujące się w ustawie z 2.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (ustawie COVID-owej) znajdują zastosowanie również do czynów popełnionych przed ich wejściem w życie. Autor krytykuje rozumowanie, które doprowadziło Sąd Najwyższy do tej konkluzji, podważając zarówno jego przesłanki, jak i wniosek. Na kanwie analizowanej sprawy Sąd Najwyższy złamał bowiem zasadę nullum crimen sine lege stricta, podważył dotychczasowy paradygmat interakcji ustawodawcy z retroaktywną modyfikacją terminów przedawnienia, a w końcu – potraktował per non est przepis intertemporalny wprowadzający późniejsze (i wciąż obowiązujące) uregulowanie wstrzymujące bieg przedawnienia karalności i wykonania kary przestępstw i przestępstw skarbowych. Prawidłowym rozstrzygnięciem zagadnienia prawnego przedstawionego Sądowi Najwyższemu byłoby zaś uznanie, że art. 15zzr ust. 6 ustawy COVID-owej znajdował zastosowanie wyłącznie do czynów zabronionych popełnionych od dnia jego wejścia w życie, tj. 31.03.2020 r. Niezależnie od krytyki rozważań zawartych w uchwale, autor deklaruje się również jako zwolennik poglądu o niedopuszczalności retroaktywnego wydłużania terminów przedawnienia.

Słowa kluczowe: przedawnienie, retroaktywność prawa karnego, nullum crimen sine lege stricta

Dr Konrad Lipiński 
associate professor, Department of Substantive Criminal Law, Faculty of Law, Administration and Economics, University of Wroclaw, Poland; advocate, District Bar Association in  Wroclaw, Poland. ORCID: https://orcid.org/0000-0001-5342-4905

Retroactive Modification of Limitation Periods Due to the COVID-19 Epidemic. Commentary on Resolution of a Panel of Seven Judges of the Supreme Court – Criminal Chamber of 14 September 2022, I KZP 9/22

In the analysed resolution, the Supreme Court assumed that the provisions on limitation of criminal liability and on limitation of the execution of a penalty, originally contained in the COVID-19 Act, also apply to offences committed before 31 March 2020. The author criticizes the reasoning that led the Supreme Court to this finding, challenging both its premises and conclusion. In the analysed case, the Supreme Court broke the nullum crimen sine lege stricta principle, undermined the existing paradigm of the legislator's interaction with the retroactive modification of limitation periods, and finally treated per non est the intertemporal provision introducing a new (and still applicable) regulation suspending the limitation period of the criminal liability and that of execution of penalties for offences and fiscal offences. The correct solution of the legal issue presented to the Supreme Court would be to recognize that Article 15zzr(6) of the COVID-19Act was applicable only to prohibited acts committed from the date of its entry into force, i.e., 31 March 2020. Regardless of the criticism of the considerations contained in the resolution, the author also declares himself to be a supporter of the view that retroactive extension of limitation periods is inadmissible.

Keywords: limitation, retroactivity of criminal law, nullum crimen sine lege stricta

Bibliografia / References
Balcer-Czarnecka P., Raglewski J., Szumiło-Kulczycka D., Zontek W., Przegląd orzecznictwa Sądu Najwyższego i Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawach karnych (czerwiec–listopad 2022), „Palestra” 2022/12.
Bielski M., Stosowanie zasady lex mitior agit do tzw. ustaw czasowych. Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 9 marca 2022 r., I KZP 12/21, „Orzecznictwo Sądów Polskich” 2022/11.
Budyn-Kulik M., Kulik M., Wybrane aspekty funkcjonowania konstytucyjnej zasady ochrony zaufania na gruncie prawa karnego w perspektywie internalizacji norm prawnych jako warunku jej efektywności, „Studia Iuridica Lublinensia” 2016/1.
Drabik L., Sobol E., Słownik języka polskiego, Warszawa 2007.
Kluza J., Zawieszenie terminów przedawnienia karalności czynów zabronionych w czasie pandemii koronawirusa, „e-Palestra” 2020/7.
Kulik M., Przedawnienie karalności i przedawnienie wykonania kary w polskim prawie karnym, Warszawa 2014.
Kulik M., Zasada odpowiedniego vacatio legis jako część zasady przyzwoitej legislacji – uwagi z perspektywy prawa karnego, „Czasopismo Prawa Karnego i Nauk Penalnych” 2021/1.
Lipiński K., Modyfikacje terminów przedawnienia karalności przestępstw, przestępstw i wykroczeń skarbowych oraz wykroczeń w związku z epidemią COVID-19, „Czasopismo Prawa Karnego i Nauk Penalnych” 2020/2.
Lipiński K. [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021.
Nawrocki M., Wpływ zmian terminów przedawnienia na sytuację sprawcy. Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z 26.10.2017 r., II KK 192/17, „Przegląd Sądowy” 2019/2.
Nita-Światłowska B., Światłowski A., Przeszkoda procesowa z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. wobec zmian terminów przedawnienia (kontekst konstytucyjny), „Państwo i Prawo” 2018/10.
Wąsek A., W gąszczu problematyki przedawnienia w prawie karnym [w:] Współczesne problemy procesu karnego i wymiaru sprawiedliwości. Księga ku czci Profesora Kazimierza Marszała, red. P. Hofmański, K. Zgryzek, Katowice 2003.
Wolter W., Lipczyńska M., Elementy logiki. Wykład dla prawników, Warszawa 1980.
Wróbel W., Zmiana normatywna i zasady intertemporalne w prawie karnym, Kraków 2003.
Zieliński M., Wykładnia prawa. Zasady – reguły – wskazówki, Warszawa 2017.
Zoll A., Prawo karne w systemie totalitarnym, „Znak” 1992/11 (450).
Zoll A., Nowa kodyfikacja karna w świetle Konstytucji, „Czasopismo Prawa Karnego i Nauk Penalnych” 1997/2.
Zoll A., Tarapata S. [w:] Kodeks karny. Komentarz. Część ogólna, red. W. Wróbel, A. Zoll, t. I, cz. II, Warszawa 2016.

Jarosław Jankowiak 
sędzia Sądu Rejonowego Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu, Polska

Wygaśnięcie publicznoprawnego stosunku służby, w ramach jego „przekształcenia się” w indywidualny stosunek pracy a prawo do odprawy pieniężnej z tego tytułu. Glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 kwietnia 2022 r., I PSKP 64/21

Przedmiotem niniejszej glosy jest pewien aspekt specyficznej konstrukcji prawnej z pogranicza prawa publicznego i prawa prywatnego. Ta konstrukcja prawna polega na „przekształceniu się” stosunku służby (będącego stosunkiem publicznoprawnym) w indywidualny stosunek pracy (będący stosunkiem prywatnoprawnym). Natomiast rozważanym problemem – na temat którego wypowiedział się Sąd Najwyższy w komentowanym orzeczeniu – jest to, czy osobie pracującej do tej pory w stosunku publicznoprawnym przysługuje prawo do odprawy pieniężnej z tytułu wygaśnięcia tego stosunku, w takiej szczególnej sytuacji, gdy w konstrukcję prawną wywołującą to wygaśnięcie jest zarazem z góry włączone, że od tej pory dana osoba będzie pracować w stosunku prywatnoprawnym (indywidualnym stosunku pracy).

Słowa kluczowe: prawo publiczne, prawo prywatne, pogranicze prawa publicznego i prawa prywatnego, „przekształcenie się” podstawy prawnej zatrudnienia z reżimu publicznoprawnego w reżim prywatnoprawny

Jarosław Jankowiak 
judge of the District Court Poznan-Grunwald and Jezyce in Poznan, Poland

Expiration of a Public Law Service Relationship Due to Its ‘Transformation’ into an Individual Employment Relationship in the Context of Entitlement to a Cash Severance Pay for This Reason. Commentary on Judgment of the Supreme Court – Labour Law and Social Security Chamber of 27 April 2022, I PSKP 64/21

This commentary concerns a certain aspect of a specific legal construction at the intersection of public law and private law. This legal construction involves the 'transformation' of a service relationship (which is a public law relationship) into an individual employment relationship (which is a private law one). Meanwhile, the issue being considered - about which the Supreme Court expressed its opinion in the commented judgment - is whether a person who has worked under a public law relationship up to a certain point is entitled to a severance pay for expiration of that relationship in such a special situation where the legal construction giving rise to such expiration also a priori includes the fact that from that point onwards the person in question will work under a private law relationship (individual employment relationship).

Keywords: public law, private law, intersection of public law and private law, ‘transformation’ of the legal basis of employment from the public law regime to the private law regime

Bibliografia / References
Rozwadowska A., Skarbówka protestuje, „Gazeta Wyborcza” z 2–3.05.2022 r.
Włodyka S., Problem struktury prawa, „Państwo i Prawo” 1995/4.

dr Katarzyna Rybarczyk 
adiunkt, Katedra Prawa Cywilnego, Wydział Prawa i Ekonomii, Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy; radca prawny, Polska.
ORCID: https://orcid.org/0000-0001-7683-6777

Wyrażenie przez pracodawcę zgody na cofnięcie przez pracownika oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę. Glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12 stycznia 2022 r., I PSKP 39/21

Glosowany wyrok dotyczy zgody pracodawcy na cofnięcie przez pracownika oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się możliwość cofnięcia złożonego oświadczenia woli za zgodą jego adresata. Zgoda taka wywołuje skutki w sferze stosunku prawnego łączącego pracownika i pracodawcę. Jest ona oświadczeniem woli, o którym mowa w art. 60 Kodeksu cywilnego. Wobec tego do jej interpretacji będą miały zastosowanie dyrektywy wynikające z art. 65 § 1 Kodeksu cywilnego w związku z art. 300 Kodeksu pracy.

Słowa kluczowe: oświadczenie woli, wypowiedzenie umowy o pracę, zgoda na cofnięcie oświadczenia woli

Dr Katarzyna Rybarczyk 
associate professor, Department of Civil Law, Faculty of Law and Economics, Kazimierz Wielki University in Bydgoszcz, Poland; attorney at law in Poland.
ORCID: https://orcid.org/0000-0001-7683-6777

Employer's Consent to Employee's Withdrawal of a Notice of Termination of the Employment Contract. Commentary on Judgment of the Supreme Court – Labour Law and Social Security Chamber of 12 January 2022, I PSKP 39/21

The commented judgment concerns the employer's consent to the employee withdrawing the notice of termination of the employment contract. Case law and legal scholarship accept the possibility of withdrawing a declaration of intent with the consent of its addressee. Such consent produces effects in the sphere of the legal relationship between the employee and the employer. It is a declaration of intent referred to in Article 60 of the Civil Code. Therefore, its interpretation will be governed by the directives resulting from Article 65(1) of the Civil Code in conjunction with Article 300 of the Labour Code.

Keywords: declaration of intent, termination of employment contract, consent for withdrawal of a declaration of intent

Bibliografia / References
Bławat M., Machnikowski P., Zobowiązania. Przepisy ogólne i powiązane przepisy Księgi I KC. Tom I. Komentarz, red. P. Machnikowski, Warszawa 2022.
Grykiel J. [w:] Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz do art. 1–352, red. M. Gutowski, Warszawa 2021.
Janiak A. [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna. Tom I, red. A. Kidyba, Warszawa 2012.
Machnikowski P. [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, red. E. Gniewek, P. Machnikowski, Warszawa 2021.
Pabis R., Skutki wadliwości czynności prawnych w świetle art. 17 § 1 i 2 k.s.h., „Przegląd Prawa Handlowego” 2001/6.
Radwański Z. [w:] System Prawa Prywatnego, Tom 2, Prawo cywilne – część ogólna, red. Z. Radwański, A. Olejniczak, Warszawa 2019.
Rudnicki R. [w:] S. Dmowski, S. Rudnicki, Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga pierwsza. Część ogólna, Warszawa 2011.
Safjan M. [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Komentarz do art. 1–44910, red. K. Pietrzykowski, Warszawa 2020.
Trzaskowski R. [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna, t. 1, cz. 2, red. J. Gudowski, Warszawa 2021.

prof. dr hab. Jan Zimmermann
emerytowany profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, długoletni kierownik Katedry Prawa Administracyjnego na Wydziale Prawa i Administracji; sędzia Naczelnego Sądu Administracyjnego w stanie spoczynku, Polska. ORCID: https://orcid.org/0000-0003-0268-1746 

Zakres określenia „postępowanie” w Kodeksie postepowania administracyjnego. Glosa do postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 sierpnia 2022 r., II OZ 440/22

Organ administracyjny nie może działać bez żadnego trybu. Każde jego działanie zmierzające do wydania aktu administracyjnego (decyzji lub postanowienia) powinno być nazywane postępowaniem, a w jego ramach strona lub podmiot ubiegający się o status strony albo osoby na prawach strony powinny mieć odpowiednie prawa procesowe. Dlatego czynności organu zmierzające do rozstrzygnięcia, czy dane postępowanie jurysdykcyjne ma zostać wszczęte (art. 61a k.p.a.) należy traktować również jako swoiste postępowanie i to tym bardziej, że w jego trakcie sięga się do ustalania interesu prawnego, czyli do rozstrzygnięcia kwestii materialnej.

Słowa kluczowe: postanowienie organu administracji publicznej o odmowie wszczęcia postępowania, wniosek organizacji społecznej o dopuszczenie do udziału w postępowaniu, skarga do sądu administracyjnego

prof. dr. Jan Zimmermann 
professor emeritus of the Jagiellonian University in Krakow, Poland, long-time head of the University’s Department of Administrative Law at the Faculty of Law and Administration; retired judge of the Supreme Administrative Court of Poland. ORCID: https://orcid.org/0000-0003-0268-1746

The Scope of the Term ‘Proceedings' in the Code of Administrative Procedure. Commentary on Decision of the Supreme Administrative Court of 30 August 2022, II OZ 440/22

An administrative authority cannot act outside of any procedure. Each of its actions aimed at issuing an administrative act (decision or ruling) should be called a proceeding and in its course a party or entity applying for the status of a party, or persons having the same rights as a party, should enjoy relevant procedural rights. Therefore, the actions of the authority aimed at deciding whether a given administrative proceeding should be initiated (Article 61a of the Code of Administrative Procedure) should also be regarded as a specific type of proceedings, all the more so because in the course of this proceeding the determination of a legal interest is made, i.e., a substantive issue is determined.

Keywords: ruling of a public administration authority refusing to initiate proceedings, application by a public organization to participate in proceedings, appeal to an administrative court

Bibliografia / References
Adamiak B., Borkowski J., Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2019.
Dąbek D., Prawo sędziowskie w prawie administracyjnym, Warszawa 2010.
Kmieciak Z., Zarys teorii postępowania administracyjnego, Warszawa 2014.
Zimmermann J., Aksjomaty postępowania administracyjnego, Warszawa 2017.
Zimmermann J., Aksjomaty prawa administracyjnego, Warszawa 2013.

Paweł Cholewski 
doktorant, Katedra Prawa Administracyjnego i Publicznego Gospodarczego, Kolegium Prawa, Akademia Leona Koźmińskiego w Warszawie, Polska.
ORCID: https://orcid.org/0000-0003-0267-6664

Waga naruszenia prawa w znaczeniu przepisu art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a. Glosa do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2022 r., II GSK 9/22

Glosowane orzeczenie to rozważania sądu na temat pojęcia wagi naruszenia prawa i interpretacji tej przesłanki w konkretnym stanie faktycznym. Sąd pierwszej instancji wydał wyrok, w którym szeroko zinterpretował przesłankę wagi naruszenia prawa, odnosząc ją do wielu okoliczności, które nie mogą być brane pod uwagę przy wykładni art. 189f § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego. Komentowane orzeczenie zawiera prawidłową, węższą interpretację tej przesłanki, która opiera się na wartościach, dla których ochrony czy realizacji ustanowiono normy sankcjonowaną i sankcjonującą. Ocena wagi naruszenia prawa jest niezależna od jednostkowości stwierdzonego naruszenia, ponieważ przedmiotem postępowania administracyjnego jest nałożenie sankcji za konkretne naruszenie prawa, którego wagę się szacuje, a nie postawę podmiotu względem innych obowiązków. Tak samo w przypadku incydentalności naruszenia prawa, które odnosi się do przeszłości podmiotu. Utożsamianie przesłanki wagi naruszenia prawa z przesłankami znanymi w prawie karnym jest pozbawione przekonującego uzasadnienia.

Słowa kluczowe: postępowanie administracyjne, administracyjna kara pieniężna, odstąpienie od nałożenia kary, paliwa stałe, świadectwo jakości paliw stałych, waga naruszenia prawa

Paweł Cholewski 
PhD student, Department of Administrative and Public Business Law, College of Law, Kozminski University, Warsaw, Poland.
ORCID: https://orcid.org/0000-0003-0267-6664

The Gravity of a Violation of Law Within the Meaning of Article 189f(1)(1) of the Code of Administrative Procedure. Commentary on Judgment of the Supreme Administrative Court of 22 February 2022, II GSK 9/22 

The commented judgment is mainly based on the court's considerations of the concept of the gravity of violation of law and its interpretation in specific facts of a case. The first instance court issued a judgment in which it gave a broad interpretation the gravity of violation of law, referring it to many circumstances that must not be taken into account in the interpretation of Article 189f(1)(1) of the Code of Administrative Procedure. The commented judgment contains a correct, narrower interpretation of gravity, which is based on the values for whose protection or realization the sanctioned and sanctioning norms were established. Assessment of the gravity of the violation is independent of the individual nature of the violation found, because the administrative proceedings aim to impose a sanction for a specific violation of law, whose gravity is assessed, and not the entity's attitude towards other obligations. The same applies to the incidental nature of the violation, which refers to the entity's past. There is no convincing justification for treating the condition of a certain gravity of the violation in the same way as the conditions known in criminal law.

Keywords: administrative procedure, administrative financial penalty, waiving the imposition of a penalty, solid fuels, solid fuel quality certificate, gravity of a violation of law

Bibliografia / References
Adamiak B., Borkowski J., Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2021.
Aksjologia sankcji w prawie administracyjnym [w:] Sankcje administracyjne, red. M. Stahl, R. Lewicka, M. Lewicki, Warszawa 2011.
Cebera A., „Zaprzestanie naruszania prawa” jako przesłanka zastosowania art. 189f § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, „Przegląd Prawa Publicznego” 2022/5.
Iżycki P., Względny automatyzm w nakładaniu administracyjnej kary pieniężnej za usunięcie drzewa przed upływem terminu na wniesienie sprzeciwu. Glosa do wyroku NSA z dnia 23 września 2020 r., II OSK 1111/20, „Orzecznictwo Sądów Polskich” 2022/4.
Jaśkowska M., Wilbrandt-Gotowicz M., Wróbel A., Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2020.
Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz do art. 127–269. Tom III, red. M. Karpiuk, P. Krzykowski, A. Skóra, Olsztyn 2021.
Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, red. nauk. H. Knysiak-Sudyka, Warszawa 2019.
Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, red. R. Hauser, M. Wierzbowski, Warszawa 2021.
Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, red. nauk. J. Giezek, Warszawa 2021.
Kodeks karny. Komentarz, red. nauk. V. Konarska-Wrzosek, Warszawa 2020.
Kodeks karny. Komentarz, red. nauk. M. Mozgawa, Warszawa 2021.

dr hab. Małgorzata Jaśkowska, prof. Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie 
Wydział Prawa i Administracji; sędzia Naczelnego Sądu Administracyjnego w stanie spoczynku, Polska. ORCID: https://orcid.org/0000-0002-2696-7733

Sprawa ze skargi nadzwyczajnej wniesionej w związku z naruszeniem interesu prawnego osoby prywatnej a pojęcie sprawy publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Glosa do Wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 czerwca 2022 r ., III OSK 4774/21

Problemem poruszanym w glosie jest kwalifikacja skargi nadzwyczajnej wniesionej przez podmiot publiczny w indywidualnej sprawie jako informacji publicznej. Glosowanym wyrokiem Naczelny Sąd Administracyjny, przyjmując wąskie określenie takiej informacji jako pochodzącej od podmiotu publicznego i dotyczącej sprawy publicznej, czyli odnoszącej się w jakimś stopniu do kwestii dotyczących ogółu, a więc pewnej zbiorowości, odmówił udostępnienia treści skargi nadzwyczajnej, podkreślając, że nie spełnia ona kryteriów informacji publicznej. Autorka krytycznie ocenia to orzeczenie, wskazując na argumenty konstytucyjne, ustawowe i prawnomiędzynarodowe. Jej zdaniem pojęcie informacji publicznej powinno być na tle ustawy o dostępie do informacji publicznej rozumiane szeroko, obejmując wszelkie przejawy działań organów publicznych, a ochrona interesów indywidualnych może być dokonywana bądź przez anonimizację danych osobowych zawartych w takiej informacji, bądź odmowę jej udostępnienia, co zapewnia odpowiednią ochronę zarówno interesu publicznego, jak i prywatnego.

Słowa kluczowe: informacja publiczna, skarga nadzwyczajna, dostęp do informacji publicznej jako publiczne prawo podmiotowe

dr hab. Małgorzata Jaśkowska, Professor of the Cardinal Stefan Wyszyński University in Warsaw 
Faculty of Law and Administration; retired judge of the Supreme Administrative Court, Poland. ORCID: https://orcid.org/0000-0002-2696-7733

Proceedings Initiated by an Extraordinary Appeal Filed in Connection with a Violation of a Natural Person's Legal Interest in the Context of the Concept of a ‘Public Matter’ Within the Meaning of Article 1(1) of the Act on Access to Public Information. Commentary on Judgment of the Supreme Administrative Court of 22 June 2022, III OSK 4774/21

The problem discussed in the commentary is the qualification of an extraordinary appeal filed by a public entity in an individual case as public information. In the judgment in question, the Supreme Administrative Court, adopting a narrow definition of such information as information coming from a public entity and concerning a public matter, i.e., a matter concerning to some extent the general public, that is, a certain community, has refused to provide access to the contents of an extraordinary appeal, emphasizing that it does not meet the criteria of public information. The author takes a critical view of this ruling, pointing to arguments from the constitution, statutory law, and international law. In her opinion, the notion of public information should, in the context of the Act on Access to Public Information, be understood broadly, comprising all manifestations of activities of public authorities, while individual interests may be protected either by anonymizing personal data contained in such information or by refusing to make it available, which ensures adequate protection of both public and private interests.

Keywords: concept of public information, extraordinary appeal, access to public information as a public legal right

Bibliografia / References
Aleksandrowicz T.R., Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, Warszawa 2008.
Bernaczyk M., Prawo do informacji publicznej w Polsce i na świecie, Warszawa 2014.
Florczak-Wątor M. [w:] Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej, Komentarz, red. P. Tuleja, Warszawa 2021.
Górzyńska T., Prawo do informacji i zasada jawności administracyjnej, Kraków 1999.
Jaśkowska M., Dostęp do informacji publicznych. Zagadnienia wybrane. Materiał na Konferencję Sędziów NSA, Popowo 14–16 października 2002 r., Warszawa 2002.
Jaśkowska M., O pojęciu informacji publicznej raz jeszcze, „Zeszyty Prawnicze UKSW” 2020/20.3.
Jaśkowska M., Pojęcie informacji publicznej i jej rodzaje, „Kwartalnik Prawa Publicznego” 2012/3.
Jaśkowska M., Rola orzecznictwa sądowoadministracyjnego w kształtowaniu prawa do informacji publicznej [w:] 20 lat ustawy o dostępie do informacji publicznej. Podsumowanie i perspektywy ustawowej regulacji prawa do informacji publicznej, red. nauk. M. Błachucki, G. Sibiga, Warszawa 2022.
Jaśkowska M., Uwagi na tle stosowania art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej [w:] Władza-Obywatele -Informacja. Ku nowemu porządkowi prawnemu. Księga pamiątkowa ku czci Profesor Teresy Górzyńskiej, red. nauk. I. Lipowicz, Warszawa 2014.
Mik C., Zasada jawności i jej ograniczenia w demokratycznym państwie prawnym w świetle standardów międzynarodowych [w:] Jawność i jej ograniczenia, t. XI, Standardy europejskie, red. C. Mik, Warszawa 2016.
Piskorz-Ryń A,., Czy prawo do uzyskania informacji od władz administracyjnych jest publicznym prawem podmiotowym? [w:] Administracja i prawo administracyjne u progu trzeciego tysiąclecia, Materiały Konferencji Naukowej Katedr Prawa i Postępowania Administracyjnego, Łódź 2000.
Sibiga G., Wprowadzenie [w:] Główne problemy prawa do informacji w świetle prawa i standardów międzynarodowych, europejskich i wybranych państw Unii Europejskiej, red. G. Sibiga, Warszawa 2014.
Syryt A., Publicznoprawne ograniczenia jawności w świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego – klasyfikacja, analiza, ocena [w:] Jawność i jej ograniczenia, t. IV: Znaczenie orzecznictwa, red. M. Jaśkowska, Warszawa 2014.
Taczkowska-Olszewska J., Dostęp do informacji publicznej w polskim systemie prawnym, Warszawa 2014.
Wyporska-Frankiewicz J., Dostęp do akt spraw w postępowaniu administracyjnym ogólnym a ustawa o dostępie do informacji publicznej [w:] Jawność i jej ograniczenia, t. VII, Postępowanie administracyjne, red. Cz. Martysz, Warszawa 2015.