Największym wrogiem uczenia się jest gadający nauczyciel – mawiał amerykański edukator John Holt. To doskonały wstęp do rozważań na temat zajęć matematyki. Jak je prowadzić, by uczniowie rzeczywiście się rozwijali, pogłębiali rozumienie pojęć matematycznych?Fragment artykułu z miesięcznika "Dyrektor Szkoły" 2019/4
W Międzynarodowym Badaniu Wyników Nauczania Matematyki i Nauk Przyrodniczych (ang. Trends in International Mathematics and Science Study, TIMSS) w 2011 r. Polska znalazła się na 34. pozycji wśród 50 krajów. Kiedy przyjrzymy się bliżej rezultatom, zauważymy, że nasi uczniowie lepiej poradzili sobie z zadaniami, które rzadko pojawiają się w propozycjach programowych i podręcznikach, niż z tymi, które często wypełniają lekcje i są zadawane do poćwiczenia, utrwalenia jako praca domowa (Konarzewski, 2012).
Na pytanie, jak ocenić, czy lekcja matematyki w klasach I–III jest dobra, moi studenci z Wydziału Pedagogicznego Uniwersytetu Warszawskiego odparli, że uczniowie nie mogą się nudzić, powinni być aktywni. Nudzą się, kiedy zadanie jest dla nich za łatwe lub za trudne, a nauczyciel odpytuje tylko tych, którzy znają odpowiedź, bądź sam jej udziela, byle pójść dalej z materiałem. Tymczasem zdaniem studentów powinien dostosować zadania do wiedzy i umiejętności dzieci, nie tylko tych słabszych, ale zdolnych także. Aby móc to zrobić, musi mieć świadomość, jakie te umiejętności są i co wiedzą jego uczniowie.
Uwagi studentów były słuszne, bo zanim rozpoczniemy pracę z klasą, powinniśmy zorientować się, co uczniowie wiedzą, z czym przychodzą. Mamy pewne przewidywania, z jakimi umiejętnościami trafili do nas po przedszkolu, dysponujemy też licznymi testami sprawdzającymi gotowość uczniów do podjęcia nauki w szkole. Na ile jednak one pokazują, co potrafi nasz podopieczny? Na ile wyznaczają moment startu, wskazując, jak poprowadzić tych, którzy nabyli już pewne umiejętności, i co zrobić z tymi, którzy mają te wyzwania przed sobą?
