Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 26 stycznia 2012 r., III CZP 91/11.
Magdalena Rzewuska
Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 26 stycznia 2012 r., III CZP 91/11
Glosa
Glosowane postanowienie dotyczy problematyki zwrotu świadczeń płaconych na utrzymanie dziecka po unieważnieniu uznania dziecka (obecnie – ustaleniu bezskuteczności uznania ojcostwa). Autorka neguje stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uzasadnieniu glosowanego postanowienia. Proponuje odmienne rozstrzygnięcie w przedmiotowym zakresie.
Słowa kluczowe: prawo rodzinne i opiekuńcze, unieważnienie uznania dziecka/bezskuteczność uznania ojcostwa, spełnione świadczenia alimentacyjne przez rzekomego ojca, zwrot świadczenia alimentacyjnego
Magdalena Rzewuska
Decision of the Supreme Court - Civil Chamber of 26 January 2012, III CZP 91/11
Commentary
The commented decision concerns the problems of refund of benefits paid by way of child support after the acknowledgement of parentage is invalidated (currently: determination that the acknowledgement of paternity was inefficient). The author challenges the standpoint of the Supreme Court expounded in the statement of reasons for the decision. She suggests a different solution in the aforementioned scope.
Keywords: family and guardianship law, invalidation of acknowledgement of parentage/determination of inefficiency of acknowledgement of paternity, child maintenance paid by the alleged father, refund of child support
Wojciech Popiołek
Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 28 lutego 2017 r., I CSK 127/16
Glosa
W glosowanym wyroku przyjęto, że z chwilą bezskutecznego upływu ustawowego terminu do zarejestrowania podwyższenia kapitału zakładowego w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, przedmiot wkładu niepieniężnego, wniesiony na pokrycie udziałów w podwyższanym kapitale zakładowym, w postaci udziału w prawie własności nieruchomości, powraca – ze skutkiem rzeczowym, bez potrzeby dokonywania jakichkolwiek czynności prawnych – do wnoszącego wkład. To rozwiązanie nie jest poprawne. Dla przeprowadzenia rozliczeń między spółką a wnoszącym wkład konieczne jest dokonanie między nimi odpowiedniej czynności prawnej – o skutku rzeczowym. Odmienny pogląd pozostaje w sprzeczności z uregulowaniami Kodeksu spółek handlowych i ukształtowanym w orzecznictwie stanowiskiem, że następczy upadek przyczyny prawnej przysporzenia wynikający z rozwiązania umowy lub odstąpienia od umowy przenoszącej własność nieruchomości nie powoduje powrotu prawa własności do zbywcy, tylko zobowiązanie nabywcy do zwrotnego przeniesienia własności. W przypadku zniweczenia umowy objęcia udziałów powstaje więc jedynie roszczenie o zwrotne przeniesienie własności, do którego musi dojść drogą odrębnej czynności prawnej (albo w drodze umowy zawartej w formie aktu notarialnego, albo w trybie określonym w art. 64 k.c.).
Słowa kluczowe: spółki kapitałowe, zmiana umowy spółki z o.o., objęcie przez wspólników udziałów podwyższanego kapitału zakładowego, bezskuteczny upływ ustawowego terminu do złożenia wniosku o zarejestrowanie podwyższenia kapitału zakładowego
Wojciech Popiołek
Judgment of the Supreme Court – Civil Chamber of 28 February 2017, II CSK 127/16
Commentary
In the commented judgment it is assumed that upon ineffective lapse of the statutory time limit during which an increase of share capital in a limited liability company must be registered, the object of a non-cash contribution made to pay up the shares in the increased share capital (said object being a share in the ownership of real property) returns to the contributor with in rem effect, without the need for any legal transactions. This solution is not correct. In order for settlements between the company and the contributor to be effected, a relevant legal transaction should take place between them, with in rem effect. Any different view is contrary to the regulations of the Code of Commercial Partnerships and Companies and established case law, according to which subsequent cessation of the legal reason for a gain, resulting from termination of or withdrawal from a contract transferring ownership of real property, does not lead to return of the title to the transferor, but creates on the transferee’s part an obligation to return said title. So if a share subscription agreement is frustrated, there only arises a claim for return of title, which return requires a separate legal transaction (either a contract signed before a notary or the procedure set forth in Art. 64 of the Civil Code).
Keywords: companies, amendments to articles of association of a limited liability company, shareholders taking up shares in increased share capital, ineffective lapse of the statutory time limit for making an application for share capital increase to be registered
Zbigniew Kuniewicz
Uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 24 listopada 2016 r., III CZP 72/16
Glosa
Glosowana uchwała Sądu Najwyższego dotyczy problematyki mandatu oraz kadencyjności pełnienia funkcji w organach spółki kapitałowej. Rozstrzyga ona wątpliwości prawne wyrażone w pytaniu, czy okres sprawowania funkcji, jeśli nie odpowiada on równemu rokowi obrotowemu, wlicza się do czasu trwania kadencji, na którą został powołany członek rady nadzorczej. Zmieniając przyjmowany dotychczas w nauce oraz w praktyce stosowania prawa sposób interpretacji art. 369 § 4 w związku z art. 386 § 2 Kodeksu spółek handlowych, Sąd Najwyższy udzielił negatywnej odpowiedzi na postawione pytanie. Niniejsza glosa zawiera krytyczną ocenę stanowiska Sądu Najwyższego.
Słowa kluczowe: spółki kapitałowe, ostatni pełny rok obrotowy pełnienia funkcji przez członka rady nadzorczej spółki aukcyjnej
Zbigniew Kuniewicz
Resolution of the Supreme Court - Civil Chamber of 24 November 2016, III CZP 72/16
Commentary
The commented resolution of the Supreme Court concerns the issues relating to the mandate and terms of office with regard to functions discharged in company governing bodies. It resolves the legal doubts expressed in the question whether the period of discharging a function, if said period does not correspond to a full financial year, is included in the term of office for which a given member of the supervisory board was appointed. The Supreme Court answered the question in the negative, thus changing the interpretation of Art. 369(4) in conjunction with Art. 386(2) of the Code of Commercial Partnerships and Companies, which interpretation was so far accepted by the academia and in the practice of applying the law. This commentary contains a critical assessment of the Supreme Court’s position.
Keywords: companies, last full financial year of discharging the function of a supervisory board member in a joint-stock company
Witold Srokosz
Uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 10 marca 2017 r., III CZP 109/16
Glosa
Glosa aprobuje dokonany przez SN wybór spośród dwóch sposobów podejścia do sankcji cywilnoprawnych za wykonywanie bez zezwolenia czynności bankowych. W szczególności poparto stanowisko SN, zgodnie z którym, z perspektywy stosowania sankcji cywilnoprawnych, ważniejszy jest interes kontrahenta podmiotu wykonującego takie czynności, aniżeli ochrona systemu bankowego. W glosie zwraca się ponadto uwagę na niedoceniony przez SN element „masowości”, wynikający z zastosowania w definicji instytucji kredytowej słów „od ludności”.
Słowa kluczowe: czynności bankowe, art. 170 Prawa bankowego, ustawa – Prawo bankowe, sankcje cywilnoprawne za wykonywanie bez zezwolenia czynności prawnych, monopol bankowy, parabanki, instytucje kredytowe
Witold Srokosz
Resolution of the Supreme Court – Civil Chamber of 10 March 2017, III CZP 109/16
Commentary
The commentary approves the choice made by the Supreme Court between two approaches to civil law sanctions for the performance of banking operations without licence. In particular, the commentator supports the position of the Supreme Court in accordance with which from the perspective of applying civil law sanctions the interest of the counterparty of the entity performing such operations is more important than the protection of the banking system. In the commentary attention is also paid to the element of ‘mass scale’ - underestimated by the Supreme Court - arising from use of the words ‘from the public’ in the definition of a credit institution.
Keywords: banking operations, Art. 170 of the Banking Law, Banking Law Act, civil law sanctions, bank monopoly, shadow banks, credit institutions
Radosław Koper
Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 20 października 2016 r., III KK 127/16
Glosa
Glosa dotyczy postanowienia Sądu Najwyższego w przedmiocie dopuszczalności włączenia do podstawy dowodowej wyroku „prywatnego nagrania”. Chodzi o nagranie rejestrujące oświadczenie danej osoby, potwierdzające zaistnienie przestępstwa. Glosa ma charakter aprobujący, a ponadto uzupełniono argumentację Sądu Najwyższego o dodatkowe okoliczności. Autor krytycznie ocenia stworzenie w Kodeksie postępowania karnego nieograniczonych możliwości dokonywania takich nagrań przez osoby prywatne, z uwagi na potrzebę ochrony prawa do prywatności.
Słowa kluczowe: dowody prywatne, podsłuch, prywatne nagranie, kontrola treści rozmów, dopuszczalność, podstawa dowodowa wyroku, prawo do prywatności
Radosław Koper
Decision of the Supreme Court – Criminal Chamber of 20 October 2016, III KK 127/16
Criminal procedure – permissibility of using a ‘private recording’ as evidence
Commentary
The commentary refers to the Supreme Court’s decision related to the permissibility of including a ‘private recording’ in the evidentiary grounds for a judgment. It concerns a recording which contains a statement by the given person confirming the existence of a crime. The author approves the standpoint of the Supreme Court. The Court’s argumentation is supplemented to include new circumstances. Due to the need to protect the right to privacy, the author criticises the fact that the Code of Criminal Procedure now creates unlimited possibilities for such recordings being made by private persons.
Keywords: private evidence, tapping, ‘private recording’, conversation control, permissibility, evidentiary grounds for a judgment, right to privacy
Maciej Rogalski
Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 20 października 2016 r., III KK 127/16
Glosa
Glosa dotyczy postanowienia Sądu Najwyższego z 20.10.2016 r. III KK 127/16. W postanowieniu tym SN wyraził trafny pogląd, że zarówno art. 19 i art. 19a ustawy z 6.04.1990 r. o Policji, jak i przepisy zawarte w rozdziale 26 Kodeksu postępowania karnego nie dotyczą prywatnego gromadzenia dowodów. Dopuszczalne jest więc w postępowaniu karnym przeprowadzenie dowodu z nagrania rozmowy utrwalonej, nawet potajemnie, przez jednego z jej uczestników. Stanowisko SN pozostaje w zgodzie z postanowieniami art. 49 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, który zapewnia wolność i ochronę tajemnicy komunikowania się oraz z art. 47 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, który z kolei chroni sferę prywatną życia każdego człowieka. W rozpatrywanej przez SN sprawie nie miał miejsca ani podsłuch procesowy (art. 237 i n. k.p.k.), ani kontrola operacyjna. Kontrola operacyjna może bowiem być prowadzona tylko przez uprawnionego funkcjonariusza na podstawie i w zakresie przepisów obowiązujących ustaw. W niniejszej sprawie doszło do nagrania rozmowy przez jednego z jej uczestników, co może być ocenianie w kategoriach dopuszczalnego prywatnego gromadzenia dowodów.
Słowa kluczowe: dowody prywatne, podsłuch, prywatne nagranie, kontrola treści rozmów, dopuszczalność, podstawa dowodowa wyroku, prawo do prywatności
Maciej Rogalski
Decision of the Supreme Court – Criminal Chamber of 20 October 2016, III KK 127/16
Commentary
The commentary concerns the decision of the Supreme Court issued on 20 October 2016, in case III KK 127/16. In this decision, the Supreme Court expressed a correct view that Art. 19 and Art. 19a of the Act of 6 April 1990 on the Police, as well as provisions contained in Chapter 26 of the Polish Code of Criminal Procedure do not apply to private gathering of evidence. It is permissible in criminal proceedings to take evidence from a conversation recorded, even secretly, by one of its participants. The position of the Supreme Court is consistent with Art. 49 of the Constitution of the Republic of Poland, which guarantees freedom and protection of the secrecy of communication, and Art. 47 of the Constitution, which in turn protects the private life of every person. In the case considered by the Supreme Court, neither procedural tapping Art. 237 et seq. of the Polish Code of Criminal Procedure) nor operating surveillance took place. Operating surveillance may only be carried out by an authorized officer on the basis and in the scope of applicable laws. In the case in question, a conversation was recorded by one of its participants, which may be seen as acceptable private gathering of evidence.
Keywords: private evidence, tapping, ‘private recording’, conversation control, permissibility, evidentiary grounds for judgement, right to privacy
Jarosław Zagrodnik
Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 6 kwietnia 2017 r., V KK 372/16
Glosa
Glosa koncentruje się na krytycznej analizie stanowiska Sądu Najwyższego, stwierdzającego w sposób kategoryczny wyłączny charakter uregulowania w art. 440 in fine w zw. z art. 437 § 2 in fine Kodeksu postępowania karnego przypadków, w których może dojść do uchylenia zaskarżonego orzeczenia na niekorzyść oskarżonego, jeżeli jego utrzymanie w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe. Odmienne stanowisko w tej materii, prezentowane w niniejszej glosie, wiąże się bezpośrednio z ustaleniem rzeczywistej luki normatywnej na gruncie pierwszego z powołanych przepisów w zakresie dotyczącym zmiany zaskarżonego orzeczenia na niekorzyść oskarżonego w razie stwierdzenia jego rażącej niesprawiedliwości poza granicami zaskarżenia i zarzutami podniesionymi w środku odwoławczym wniesionym na niekorzyść. Propozycja wyeliminowania tej luki de lege lata zasadza się na przyjęciu – w drodze wnioskowania per analogiam – możliwości uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania w opisanym układzie procesowym, oznaczającej stworzenie warunków do orzekania na niekorzyść w postępowaniu ponownym, mimo że nie zachodzi żadna z sytuacji określonych w art. 437 § 2 zd. drugie Kodeksu postępowania karnego.
Słowa kluczowe: postępowanie karne, przesłanka rażącej niesprawiedliwości orzeczenia i jej ograniczenia jako podstawy korekty w kierunku niekorzystnym dla oskarżonego, , rzeczywista luka normatywna
Jarosław Zagrodnik
Judgment of the Supreme Court - Criminal Chamber of 6 October 2017, V KK 372/16
Commentary
This commentary focuses on a critical analysis of the position taken by the Supreme Court, where the Court declared categorically an exclusive character of the regulation - contained in Art. 440 in fine in conjunction with Art. 437(2) in fine of the Code of Criminal Procedure - of the cases where the judgment appealed against can be set aside and modified to the accused person’s disadvantage if maintaining it in force would be grossly unfair. A different position on this matter, which is presented in this commentary, is directly linked with ascertaining an actual normative gap in the first of the aforementioned provisions, to the extent concerning a modification of the judgment appealed against where the judgment is found to be grossly unfair outside the scope of the appeal and the objections raised in the appeal requesting that the judgment be changed to the accused’s disadvantage. The proposal to eliminate this de lege lata gap rests on accepting - through per analogiam inference – the possibility of setting the appealed judgment aside and referring the case for re-examination in the described procedural context, which means creating the conditions for an adjudication to the accused's disadvantage in the repeated proceedings, even though none of the situations described in Art. 437(2) second sentence of the Code of Criminal Procedure occurs.
Keywords: criminal procedure, criterion of gross unfairness of the judgment and its limitations on use of this criterion as grounds for correction disadvantageous for the accused, actual normative gap
Anna Musiała
Wyrok Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 8 lipca 2014 r., V P 2731/12
Glosa
W art. 210 § 1 i 2 Kodeksu pracy (regulacja prawa powstrzymania się od wykonywania niebezpiecznej pracy i prawa oddalenia się z niebezpiecznego miejsca), a odpowiednio też, jak się zdaje, w art. 23711a § 2 k.p. („whistleblowing” wewnątrzzakładowy w sferze bezpieczeństwa i higieny pracy) chodzi, mimo literalnego brzmienia tych unormowań, nie o czysto obiektywne niebezpieczeństwo (zagrożenie) dla zdrowia lub życia pracownika (lub innej osoby – art. 210 § 1 i 2 k.p.) czy „zagrożenie zawodowe” (termin z art. 23711a § 2 k.p.), lecz o niebezpieczeństwo w ujęciu subiektywno-obiektywnym.
Słowa kluczowe: bezpieczeństwo i higiena pracy, powstrzymanie się pracownika od wykonywania pracy grożącej niebezpieczeństwem
Anna Musiała
Judgment of the District Court in Poznań of 8 July 2014, V P 2731/12
Commentary
In paras. 1 and 2 of Art. 210 of the Labour Code (the legal regulation of the right to refuse to perform dangerous work and the right to leave a dangerous place), and accordingly - it seems - also Art. 23711a(2) LC (whistleblowing within the company in the sphere of occupational health and safety), regardless of the literal wording of these norms, concern the subjective-objective danger rather than the purely objective danger (threat) to health or life of an employee (or another person – paras. 1 and 2 of Art. 210 LC) or the ‘occupational threat’ (the term used in Art. 23711a(2) LC).
Keywords: occupational health and safety, employee refraining from work which involves danger
Jan Piątkowski
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2017 r., II PK 14/16
Glosa
W glosowanym orzeczeniu SN słusznie dowiódł, że wykonywanie pracy przez chorego pracownika (mającego zwolnienie lekarskie) może zostać uznane za uchybienie podstawowemu obowiązkowi z art. 100 § 2 pkt 4 k.p. jedynie wyjątkowo, po analizie wszystkich okoliczności sprawy. Takie zachowanie pracownika wiąże się też z naruszeniem przez niego podstawowego obowiązku przestrzegania przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 211 k.p.), a więc z kwestią, która nie była przez sądy rozważana.
Słowa kluczowe: rozwiązanie umowy o pracę, podstawowe obowiązki pracownika, bezpieczeństwo i higiena pracy, zalecenia lekarskie
Jan Piątkowski
Judgment of the Supreme Court of 16 March 2017, II PK 14/16
Commentary
In the commented judgment, the Supreme Court justly demonstrated that the performance of work by a sick employee (on a legitimate sick leave) may only be considered as a failure to comply with the fundamental obligation provided for in Art. 100(2)(4) of the Labour Code in exceptional circumstances, after all facts of the case have been investigated. Such a conduct of the employee also involves the employee’s violation of the obligation to follow occupational health and safety regulations (Art. 211 LC), which aspect was not taken into consideration by the courts.
Keywords: termination of employment contract, fundamental obligations of employees, occupational health and safety, physician’s recommendations
Iwona Sierocka
Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 8 lipca 2015 r., I PK 250/14
Glosa
Przedmiotem rozważań jest kwestia dotycząca dopuszczalności drogi sądowej w sprawie o ustalenie obowiązywania układu zbiorowego pracy. Autorka omówiła pojęcie „sprawy z zakresu prawa pracy” w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, uznając, że droga sądowa nie jest dopuszczalna we wszystkich sprawach, które mieszczą się w obszarze szeroko pojmowanego prawa pracy, w szczególności w sprawach ze sfery zbiorowego prawa pracy, a jedynie w tych, które zostały enumeratywnie wymienione w art. 476 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego oraz przekazane do właściwości sądów powszechnych w przepisach szczególnych. Przedstawiono także koncepcję roszczenia procesowego, do której w ostatnim okresie odwołuje się zarówno Trybunał Konstytucyjny, jak i Sąd Najwyższy. Autorka stwierdziła, że mimo przyjętego w orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz Trybunału Konstytucyjnego szerokiego sposobu interpretowania „sprawy”, poza kognicją sądów pozostają sprawy niemające cech sporu prawnego, nieoparte na stosunkach cywilnoprawnych, administracyjnoprawnych (publicznoprawnych) lub niedotyczące zasadności zarzutów prawnokarnych ani też nieodnoszone do ochrony wolności konstytucyjnych. Ostatecznie w glosie uznano, że wbrew twierdzeniom Sądu Najwyższego w drodze powództwa cywilnego ustalenie obowiązywania układu zbiorowego pracy nie jest dopuszczalne.
Słowa kluczowe: bezpieczeństwo i higiena pracy, powstrzymanie się pracownika od wykonywania pracy grożącej niebezpieczeństwem
Iwona Sierocka
Judgment of the Supreme Court - Labour Law, Social Security and Public Affairs Chamber of 8 July 2015, I PK 250/14
Commentary
The following reflections concern the issue of permissibility of judicial proceedings in a case for determining whether a collective labour agreement applies. The author discusses the notion of ‘cases from the area of labour law’ within the meaning of the Labour Code, arriving at the conclusion that judicial proceedings are not permitted in all cases that fall within the realm of labour law in the broad sense, in particular in cases from the sphere of collective labour law. Rather, they are available only in cases listed in Art. 476(1) of the Code of Civil Procedure and those mentioned in special provisions as belonging to the jurisdiction of general courts. She also presents the conception of procedural extension, which has recently been referred to both by the Constitutional Tribunal and the Supreme Court. The author states that despite the broad interpretation of ‘case’ adopted in the case law of the Supreme Court and the Constitutional Tribunal, cases that remain outside the jurisdiction of courts include those that do not have the features of a legal dispute, are not based on civil law relationships or administrative law (public law) relationships, or ones that do not concern the justifiability of criminal law charges or do not involve protection of constitutional freedoms. Finally, the commentator holds that, contrary to statements of the Supreme Court, it is not permissible to determine whether a collective labour agreement applies in a civil lawsuit.
Keywords: occupational health and safety, employee’s refusal to perform dangerous work
Marek Maliński
Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2017 r., I FPS 1/17
Glosa
W uchwale Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że podstawą wznowienia postępowania administracyjnego może być orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Autor nie podziela jednak tej tezy, uznając ja za błędną w świetle dotychczasowego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Dodatkowo autor wskazuje, że na skutek uchwały możliwe jest obniżenie ochrony prawomocnych orzeczeń sądowych w porównaniu do ostatecznych decyzji administracyjnych.
Słowa kluczowe: wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego, prawomocne orzeczenie sądu administracyjnego, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiego
Marek Maliński
Resolution of seven judges of the Supreme Administrative Court of 16 October 2017, I FPS 1/17
Commentary
The Supreme Administrative Court has pointed out that a judgment of the Court of Justice of the European Union can be considered as grounds for reopening proceedings before an administrative court. This commentator does not accept this view as inconsistent with the case law of the CJEU. Moreover, the commentator points out that the resolution may lead to lowering the protection of final judgements of administrative courts compared with the protection of final administrative decisions.
Keywords: reopening of the proceedings before an administrative court, final judgement of administrative court, Court of Justice of the European Union
Zbigniew Kmieciak
Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 grudnia 2017 r., I OSK 857/17
Glosa
W glosowanym postanowieniu Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że wydanie postanowienia o odrzuceniu skarg w przedmiocie odmowy powołania na stanowisko sędziego w dniu, w którym dopuszczono organizację społeczną do udziału w postępowaniu w charakterze uczestnika, nie może być zakwalifikowane jako przesłanka nieważności postępowania. Sąd przyjął zarazem, że powołanie sędziego jest aktem prawa ustrojowego polegającym na kształtowaniu składu osobowego władzy sądowniczej. Jest to rozstrzygnięcie dyskrecjonalne Prezydenta, mieszczące się w zakresie jego osobistej prerogatywy i jako takie nie podlega kontroli sądu administracyjnego. Krytykując to stanowisko, glosator stwierdził, że niewątpliwie spełniona została przesłanka nieważności postępowania. W jego ocenie, więcej okoliczności przemawia na rzecz tezy, że odmowa powołania na stanowisko sędziego następuje w drodze decyzji administracyjnej, podlegającej kontroli sądu administracyjnego.
Słowa kluczowe: powołanie na stanowisko sędziego, niemożność obrony swoich praw w postępowaniu przed sądem administracyjnym, sprawa administracyjna, prerogatywa Prezydenta RP, akt prawa ustrojowego
Zbigniew Kmieciak
Decision of the Supreme Administrative Court of 7 December 2017, I OSK 857/17
Commentary
In the commented judgment, the Supreme Administrative Court held that the issue of a ruling rejecting complaints relating to refusal to appoint a person a judge on the day when a public organisation was allowed to be a participant in the proceedings cannot be challenged as a reason to consider the proceedings void. The court assumed at the same time that the appointment of a judge was an instrument of law regulating the system of government, consisting in determining the composition of the judiciary power. This is a discretionary decision of the President, falling within the scope of his personal prerogative and as such it is not subject to review by an administrative court. Criticising this standpoint, the commentator concludes that undoubtedly the condition of invalidity of the proceedings has been met. In his view, more circumstances justify the thesis that refusal to appoint a person a judge is an administrative decision and as such is subject to review by an administrative court.
Keywords: appointment to the post of judge, being unable to defend one's rights in proceedings before an administrative court, administrative case, prerogative of the Polish President, instrument of law regulating the system of government
Ryszard Mastalski
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 listopada 2017 r., II FSK 3280/15
Glosa
Zasada rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika ma swoją podstawę prawną nie tylko w Ordynacji podatkowej, lecz w całym porządku prawnym, w szczególności zaś w konstytucyjnych i unijnych podstawach opodatkowania. Funkcjonowała ona w Polsce na długo przed jej uregulowaniem w Ordynacji podatkowej. Poszukiwanie przekonujących argumentów w celu ustalenia istnienia wątpliwości interpretacyjnych i rozstrzygnięcia ich na korzyść podatnika wymaga więc z reguły odniesienia wykładni prawa do podstawowych zasad polskiego systemu prawa.
Slowa kluczowe: rozstrzyganie wątpliwości na korzyść podatnika, konstytucyjne i unijne podstawy opodatkowania, racjonalne tworzenie prawa, szerokie pole interpretacji prawa
Ryszard Mastalski
Judgment of the Supreme Administrative Court of 29 November 2017, II FSK 3280/15
Commentary
The principle that doubts should be interpreted in the taxpayer’s favour is rooted not only in the Tax Ordinance Act, but in the whole legal order, in particular in the grounds for taxation resulting from the Constitution and EU law. It had applied in Poland long before it was regulated in the Tax Ordinance Act. Therefore, the search for convincing arguments in order to determine the existence of interpretation doubts and to resolve them in the taxpayer’s favour usually requires orientation of the legal interpretation on the basic principles of the Polish legal system.
Keywords: resolving doubts in the taxpayer’s favour, grounds for taxation resulting from the Constitution and EU law, rational law-making, broad room for legal interpretation
Jadwiga Kopeć
Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 maja 2017 r., II GZ 367/17
Glosa
Komentowane postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego porusza kwestię prawidłowego umocowania pełnomocnika do reprezentowania strony przed sądem administracyjnym. Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z 23.05.2017 r. (II GZ 367/17) odrzucił skargę ze względu na braki formalne pełnomocnictwa, co odebrało stronie prawo do rozpoznania sprawy przez sąd. Glosa prezentuje argumenty przemawiające za koniecznością bezpośredniego wezwania strony do podpisania skargi w sytuacji, gdy pełnomocnik nie wykazał w sposób prawidłowy swojego umocowania.
Słowa kluczowe: postępowanie sądowoadministracyjne, pełnomocnik strony postępowania, braki formalne, odrzucenie skargi, prawo do sądu
Jadwiga Kopeć
Decision of the Supreme Administrative Court of 23 May 2017, II GZ 367/17
Commentary
The commented decision of the Supreme Administrative Court discusses the issue of the proper authorization for an attorney to represent a party before an administrative court. The Supreme Administrative Court in the decision dated 23 May 2017 (II GZ 367/17) rejected the complaint due to formal defects of the power of attorney, which deprived a party of the right to have its case decided by the court. This commentary presents some arguments in favour of the necessity of requesting a party to sign a complaint personally in case of formally defective power of attorney.
Keywords: proceedings before administrative courts, representative of party in proceedings, formal defects, rejection of a complaint, right to a fair trial
