W trzech poprzednich artykułach z cyklu „Rekonstrukcja edukacji w XXI wieku” zajmowaliśmy się rosnącym znaczeniem samodzielności uczenia się. Teraz zastanowimy się nad jej ujęciem programowym, co wymaga głębokich przekształceń treści i funkcji przedmiotów szkolnych. To będzie przełamywanie tradycji organizacyjnej mocno zakorzenionej w polskim systemie oświatowym.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2025/7-8
Program kształcenia, do niedawna nazywany węziej programem nauczania, jest określany jako przedstawienie celów, treści oraz metod nauczania i uczenia się danego przedmiotu, niekiedy również wyników, jakie powinny być osiągane przez uczniów. W nowoczesnym ujęciu program nauczania jest programem czynności uczniów i założonych wyników tych czynności (Okoń, 1998, s. 360). W analizach teoretycznych coraz częściej wykracza się poza jego dziedzinę poznawczą i obejmuje dziedzinę emocjonalno-motywacyjną, a wtedy mówi się (o nim – B.N.) jako o programie ukrytym, nieoficjalnym, zamaskowanym, sekretnym, (ponieważ – B.N.) w klasie szkolnej występują względnie regularnie jakieś zachowania i przejawiają się postawy, których z reguły nie zauważa się i o których się nie rozmawia, gdyż nikt nie powiedział wyraźnie, że należy ich oczekiwać (Ornstein, Hunkins, 1998, s. 360). Ukrycie roli wychowawczej programu przedmiotowego nie jest edukacyjnie korzystne i świadomy nauczyciel powinien ją włączyć do dokumentacji udostępnianej wszystkim zainteresowanym (tamże, s. 361). W tym duchu zaprojektujemy odnowę dydaktyki.
Zamów prenumeratę: www.profinfo.pl/sklep/dyrektor-szkoly,7340.html