Eva Vertommen: "Door te schrijven word je verplicht je ideeën op een heldere en logische manier uit te werken en onder woorden te brengen"

Hoe ben je in het vak van auteur gerold?

In het laatste jaar van mijn studies vroeg professor Ingrid Boone of ik interesse had om te solliciteren voor een doctoraatspositie onder haar promotorschap. Zo’n kans wou ik niet laten liggen. Tijdens het schrijven van mijn doctoraat, mocht ik alvast zelf enkele artikelen publiceren, alsook samen met professor Boone.

Wat was het moment in jouw leven dat je ontdekte dat je een bijzondere interesse had in familierecht?

Al vanaf je klein bent, wordt je de vraag gesteld ‘wat zou jij willen worden later?’. Toen ik vijf of zes jaar oud was, antwoordde ik daarop ‘advocaat in familiedrama’s’. Jaren later leidden een sterke interesse in recht en gevoel voor rechtvaardigheid me tot de keuze voor de rechtenstudies. Tijdens die studies bleek opnieuw dat het familierecht me erg aansprak.

Wat betekent schrijven voor jou? Wat zijn je persoonlijke drijfveren?

Het schrijven van mijn proefschrift was een persoonlijke krachttoer: het vroeg veel doorzettingsvermogen. Ik wou erg graag bewijzen aan mezelf dat ik dit werk tot een goed einde kon brengen.
Inhoudelijk vond ik het onderwerp natuurlijk ook interessant. De problematiek van de niet-naleving van verblijfs- en omgangsregelingen is al jaren actueel, en een sluitende oplossing of aanpak van deze problematiek bestaat niet. Met mijn proefschrift trachtte ik wel bij te dragen aan een bredere, overkoepelende visie op de problematiek.
Meer algemeen vind ik het leuk om me te verdiepen in een onderwerp, en daar een kritische mening over te ontwikkelen. Het geeft me voldoening om telkens te blijven bijleren. Door te schrijven word je verplicht je ideeën op een heldere en logische manier uit te werken en onder woorden te brengen. Dat geeft vaak nog meer inzicht in een bepaalde materie.

Wat waren de grootste uitdagingen tijdens het schrijven van jouw proefschrift? Hoe ben je daarmee omgegaan?

Het lange-termijn werken en het moeilijk kunnen afsluiten van een werkdag, waren zeker grote uitdagingen. Het werk was nooit ‘af’, tot het proefschrift definitief is ingediend. Dat blijft altijd door je hoofd spoken. Gelukkig hielp mijn promotor me door regelmatig tussentijdse versies op te vragen, en feedback te geven. Daarnaast probeerde ik steeds volgens een bepaalde planning te werken, die ik mezelf had opgelegd.
Een doctoraat schrijven doe je ook per definitie alleen. Een fijn contact met alle collega’s maakte echter dat ik me nooit eenzaam heb gevoeld!

In jouw boek formuleer je een aantal aanbevelingen voor beleidsmakers, rechters en Openbaar Ministerie. Van welke aanbevelingen hoop je dat ze worden overgenomen?

Alle aanbevelingen hebben natuurlijk tot doel om de totaalaanpak van de niet-naleving van de verblijfs- en omgangsregeling te verbeteren, of dit nu gaat om de heel specifieke aanbevelingen, of de eerder ruime aanbevelingen. Als ik er één zou moeten kiezen, dan hoop ik dat de beleidsmakers werk maken van het scheppen van een duidelijk wettelijk kader voor de diverse vormen van ouder(schaps)begeleiding, met oog voor kwaliteitscontrole van deze begeleiding en een regeling voor informatie-uitwisseling met de rechter.

Je werkt als jurist bij een notariskantoor en bent wetenschappelijk medewerker aan het Instituut voor Familie- en Jeugdrecht aan de KU Leuven. Hoe combineer je de balans life/work/auteurschap?

Het notariskantoor waar ik werk, geeft me de ruimte en mogelijkheid om mijn proefschrift te verzilveren en de banden met de KU Leuven te behouden, onder andere door te spreken op studiedagen. Het schrijven van artikelen, of de feedback op masterproeven, plan ik wel ’s avonds in. Daarbij geteld dat ik de MaNaMa Notariaat nog verder aan het afwerken ben, durf ik wel zeggen dat de balans momenteel niet overhelt naar het gedeelte ‘vrijetijd en ontspanning’. Gelukkig vind ik veel voldoening, zowel in mijn werk als medewerker van het notariskantoor, als vrijwillig wetenschappelijk medewerker.