Jak pokazuje wieloletnie doświadczenie rozmaitych szkół pedagogicznych, najlepsze metody dydaktyczne to te, które zachęcają dzieci do samodzielnego rozwiązywania problemów w trakcie pracy grupowej, uczą odpowiedzialności za własną edukację i dają twórczą wolność. Jednak to, co ma „wykiełkować” w szkole, powinno zostać „zasiane” w przedszkolu.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2025/6
Już ponad 100 lat temu Helen Parkhurst, Celestyn Freinet, Maria Montessori, Rudolf Steiner i Janusz Korczak z szacunku i miłości do dzieci potrafili uczyć twórczo, przekazywać wiedzę, a nie ją wtłaczać, stawiali na współpracę, nie rozliczanie, wpajali odpowiedzialność za własną naukę i pobudzali wrażliwość swoich wychowanków.
Helen Parkhurst zaproponowała uczniom model oparty na indywidualizacji i współdziałaniu. Przeorganizowała salę, wynoszą z niej ławki i przygotowując stanowiska z zadaniami oraz miejsce do czytania. Inspiracją była też dla niej filozofia Marii Montessori. W obu systemach nauczyciel jest mentorem i przewodnikiem, a dzieci samodzielnie dochodzą do wiedzy, ucząc się adekwatnie do możliwości i są odpowiedzialne za własne osiągnięcia. Tę myśl pedagogiczną kontynuował Celestin Freinet, który wyodrębniał trzy naturalne fazy rozwoju dziecka: szukanie po omacku, urządzanie się w świecie, zamiana zabawy na pracę kładł nacisk na indywidualny rozwój dziecka.
Twórca szkoły waldorfskiej Rudolf Steiner zaproponował holistyczne podejście do ucznia, edukowanie poprzez doświadczenia i przeżycia oraz grupy mieszane, by młodsze dzieci mogły integrować się ze starszymi i uczyć współdziałania, rozwiązywania konfliktów, wyznaczania granic oraz empatii. Z kolei w placówkach Janusza Korczaka obowiązywała zasada, że każde dziecko jest gospodarzem, kierownikiem oraz pracownikiem i ma prawo do szacunku, niewiedzy, niepowodzeń i łez, upadków do własności, tajemnicy, radości, wypowiadania swoich myśli i uczuć.
Zamów prenumeratę: www.profinfo.pl/sklep/dyrektor-szkoly,7340.html