Kreatorów zmian interesuje głównie przedmiot reform lub innowacji, liderów skuteczność, zaś adresatów to, co mogą dzięki nim zyskać. Zagadnienie czasu potrzebnego na wprowadzenie w życie nowego rozwiązania często uchodzi im z pola widzenia. Tymczasem nawet zmiany, które wydają się oczywiste, są niekiedy boleśnie czasochłonne.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2025/9
Artykuł dedykuję narzekającym na powolne tempo zmian społecznych, w tym edukacyjnych. Mam nadzieję, że przykład zaczerpnięty z dziejów ludzkości da sceptykom do myślenia, a ganiących opieszałość reform czy innowacji pohamuje od zajadłej krytyki.
Historia vitae magistra est ‘historia jest nauczycielką życia’ – starożytną sentencję autorstwa Cycerona z powodzeniem można odnieść do tempa wdrożenia zmiany, choćby tak oczywistej dla nas obecnie jak rachuba czasu. Przedstawiam ją na podstawie książki amerykańskiego dziennikarza Davida Ewinga Duncana Historia kalendarza. Jak człowiek nauczył się określać rok (Warszawa 2002).
Prezentując w skrócie zmagania związane z ujednoliceniem chronologii czasu, koncentruję się na dwóch ostatnich mileniach, choć to zagadnienie interesuje ludzkość od zarania dziejów. Podaję też głównie przykłady z europejskiego kręgu kulturowego.
Zamów prenumeratę: www.profinfo.pl/sklep/dyrektor-szkoly,7340.html